• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تاج‌الدین تبریزی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


تاجُ ‌الدّینِ تَبْریزی، علی بن عبدالله،
[۱] نوادر المخطوطات العربیة، بیروت، ۱۹۷۵م.
محدث و فقیه شافعی با گرایش‌های صوفیانه بود.وی در اردبیل به دنیا آمد و در تبریز سکنا گزید.
[۲] خلیل صفدی، اعیان العصر، ج۲، ص۲۰۷، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م.



او برخی دانش ها همچون ریاضیات و فلسفه ، اصول فقه ، علم خلاف و نحو را به ترتیب نزد کسانی چون کما‌ل‌الدین حسن شیرازی ، قطب‌الدین شیرازی ، علاءالدین نعمان خوارزمی و رکن‌الدین حسن استرابادی آموخت.
[۳] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۷- ۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).

وی در ۳۰ سالگی به دریافت اجازۀ افتا نایل آمد و از آن پس به افتا، تولیت خانقاه و تدریس در مدارس پرداخت.
[۴] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۷- ۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
[۵] احمد افلاکی، مناقب العارفین، ج۱، ص۵۰۳، به کوشش تحسین یازیجی، تهران، ۱۳۶۲ش.

او در همان دهه‌های نخست، زمانی که در دیار خود به سر می‌برد، به تصوف نیز گرایش یافت؛ کمال‌الدین احمد بن عربشاه اوحدی از شاگردان اوحدالدین کرمانی او را تلقین ذکر گفت، و تاج‌الدین ابراهیم ، مشهور به شیخ زاهد
[۶] معصوم‌علیشاه، محمدمعصوم، طرائق الحقائق، ج۲، ص۳۱۱، به کوشش محمدجعفر محجوب، تهران، ۱۳۳۹-۱۳۴۵ش.
بر او خرقه پوشاند و بدین‌سان، به صوفیان طریقۀ سهروردیه پیوست.
[۷] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).


به درستی دانسته نیست که او در چه زمانی اردبیل را به قصد تبریز ترک کرد؛ با این حال، با توجه به یادکرد تاج‌الدین از تلقین ذکر به وی در اردبیل،
[۸] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
به نظر نمی‌آید خروج از آن‌جا در سنین کودکی روی داده باشد.
در همین دوران به مراغه ، سلطانیه و شهر زور هم سفر کرد.
[۹] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
[۱۰] محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۹، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.

به نظر می‌رسد در همین حدود زمانی توانسته است با کسانی چون بیضاوی ملاقات کند.
[۱۱] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).

تاج‌الدین در حدود ۴۰ سالگی راهی بغداد شد
[۱۲] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
و ۵ سال اقامت در عراق امکان هم‌نشینی و مناظره با عالمانی همچون علامۀ حلی را برای وی فراهم کرد و آن‌گاه در ۷۲۱ق/۱۳۲۱م از بغداد به قصد حج راه مکه ، و سپس مصر را در پیش گرفت.
[۱۳] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).

از آن پس تا پایان عمر در قاهره ماند و در مدرسۀ حسامیه سکنا گزید
[۱۴] عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۱-۳۲۲، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
و از محدثان بزرگ آن دیار همچون علی بن عمر وانی ، یوسف بن عمر ختنی ، یونس بن ابراهیم دَبوسی و بدرالدین ابن جماعه حدیث شنید.
[۱۵] محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۶، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.

گویا بیش‌تر سماع حدیث وی در قاهره بوده است.
[۱۶] احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۴، ص۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.


او در آن شهر متولی و مدرس مدرسۀ حسامیۀ‌طُرُنطای شد و به افتا پرداخت.
[۱۷] محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۶، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.

تاج‌الدین افزون بر حدیث و فقه ، در زمینۀ تفسیر هم توانا بود.
ضمن آن‌که داوودی نام وی را در شمار مفسران
[۱۸] محمد داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۴۱۰-۴۱۲، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.
آورده، سبکی هم به نگارش اثری در تفسیر توسط وی
[۱۹] سبکی، عبدالوهاب، طبقات الشافعیة الکبری، ج۱۰، ص۱۳۸، به کوشش عبدالفتاح محمد حلو و محمود محمد طناحی، قاهره، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۴م.
اشاره کرده است.
شاگردی او نزد برخی مؤلفانِ آثار مشهور شرق جهان اسلام ، و تقیّد وی در به دست آوردن کتاب‌ها با اهتمام به سنت اقراء کتاب نزد صاحبان نسخه‌های مجاز و یا راویان اصلی آن‌ها از جملۀ دیگر اسباب شهرت وی در قاهره بوده است.
برای نمونه، ‌ تاج‌الدین ‌شرح مشهور رکن‌الدین ‌حسن‌ استرابادی بر کافیۀ‌ ابن‌حاجب در علم نحو را از خود او،
[۲۰] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۷، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
و الحاوی‌الصغیر نجم‌الدین عبدالغفار قزوینی در فقه شافعی را به واسطۀ علی بن عثمان عفیفی از مؤلف روایت می‌کرد.
[۲۱] ابوبکر ابن قاضی شهبه، طبقات الشافعیة، ج۳، ص۳۶، به کوشش حافظ عبدالعلیم‌خان، بیروت، ۱۴۰۷ق.

احاطۀ وی را در تدریس این کتاب فراوان ستوده‌اند.
[۲۲] خلیل صفدی، اعیان العصر، ج۲، ص۲۰۸، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م.
[۲۳] عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۱، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.

از دیگر نشانه‌های تأکید او بر به دست آوردن کتاب‌ها از طریق اقراء، نوشتاری از وی در آغاز نسخه‌ای از المَنهَل الروی است که از قرائت کتاب در پی مجالساتی با مؤلف آن ابن‌جماعه خبر می‌دهد.
[۲۴] زرکلی، اعلام، ج۴، ص۳۰۶.
[۲۵] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۷- ۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).

افزون بر این‌ها، ابن رافع اشاره کرده
[۲۶] محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۶، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.
که وی بیش‌تر روایات را با سماع به دست آورده است.

در میان شاگردان وی نام بزرگانی همچون ابن رافع سلامی ،
[۲۷] محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۶، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.
ابن هشام انصاری
[۲۸] احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۳، ص۹۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
و ابوالفتح سُبکی
[۲۹] احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۵، ص۲۷۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
به چشم می‌خورد.
از دیگر شاگردان و راویان او محمد بن جنکلی ابن بابا ،
[۳۰] احمد مقریزی، المقفی الکبیر، ج۵، ص۵۰۸، به کوشش محمد یعلاوی، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م.
برهان‌الدین ابن رشیدی ، محب‌الدین ناظر الجیش ، شهاب‌الدین ابن نقیب ،
[۳۱] ابوبکر ابن قاضی شهبه، طبقات الشافعیة، ج۳، ص۳۶-۳۷، به کوشش حافظ عبدالعلیم‌خان، بیروت، ۱۴۰۷ق.
جمال‌الدین امیوطی ،
[۳۲] ابن تغری بردی، المنهل الصافی، ج۱، ص۱۶۱، به کوشش محمد محمدامین، قاهره، ۱۹۸۴م.    
و موسی بن کُجَک
[۳۳] احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۶، ص۱۴۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
نام‌بُردارند.
با وجود شهرت تدریس او، نسبت به آگاهی‌های وی در دانش حدیث دید خوشبینانه‌ای حاصل نگشته است.
برای نمونه، ابن حجر
[۳۴] احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۴، ص۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
از صفد ی نقل کرده که تاج‌الدین در علوم حدیث از آگاهی کافی برخوردار نبوده است؛ اما به برخی دیدگاه‌های فقهی و ادبی وی، دست کم تا یک سدۀ بعد استناد می‌شده است.
[۳۵] عبدالرحیم عراقی، التبصرة و التذکرة، ج۱، ص۱۰۳، بیروت، دارالکتب العلمیه.
[۳۶] محمد شربینی، مغنی المحتاج، ج۱، ص۴۲۲، قاهره، ۱۳۷۴ق/۱۹۵۵م.


گزارش افلاکی
[۳۷] احمد افلاکی، مناقب العارفین، ج۱، ص۵۰۳-۵۰۴، به کوشش تحسین یازیجی، تهران، ۱۳۶۲ش.
از شیوۀ رویارویی و بیان نقادانۀ تاج‌الدین نسبت به معاصران خویش در تبریز، و تعابیر افلاکی برای یاد کرد وی در ضمن این رویدادها، حکایتگر ستیزه‌های او با دیگر صوفیان است.
افزون بر این، گفته‌اند: به سبب دوری گزیدن وی از مردم و بدبینی نسبت به ایشان، در قاهره نیز بدنام گشت.
[۳۸] عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۱، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.

صفدی
[۳۹] خلیل صفدی، اعیان العصر، ج۲، ص۲۰۸، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م.
هم به تعریض گفته است: «گرچه شایعاتی بی‌پایه دربارۀ وی رواج یافت، این بار از مصر خارج نشد».
از مجموع این گزارش‌ها می‌توان تصور کرد که وی برخوردار از روحیه‌ای ستیزه‌جویانه و خویی انزواگر بوده است؛ روحیه‌ای که شاید با فراوانی سفرها در حدود میان‌سالی، و هم دوری گزیدن وی از اصحاب سیاست که اشاراتی دربارۀ آن در برخی منابع بازتاب یافته است،
[۴۰] عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۱، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
بی‌ارتباط نباشد.

تاج‌الدین در قاهره از دنیا رفت و همان‌جا نزدیک خانقاه دُوَیداریه به خاک سپرده شد.
[۴۱] عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۲، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.


۱. القسطاس المستقیم فی الحدیث الصحیح القویم، که نسخه‌ای از آن در کتابخانۀ موزۀ توپکاپی سرای موجود است.
آن‌چنان که‌خود در مقدمۀ این اثر یادآور شده، در این‌کتاب‌ روایـات‌ صحیح و حسن را گرد آورده ‌است.
۲. الموضوع، رساله‌ای است دربارۀ موضوع، مبادی و مسائل علوم مختلف که نسخه‌ای از آن به شمارۀ ۱۸۰۵ در کتابخانۀ شهید علی پاشا در استانبول موجود است.
[۴۲] رمضان ششن، نوادر المخطوطات العربیة، ج۱، ص۲۳۰، بیروت، ۱۹۷۵م.

۳.الکافی فی علوم الحدیث، موجود در کتابخانۀ موزۀ توپکاپی‌سرای.
شاید این کتاب همان خلاصه‌ای است که از مقدمۀ ابن صلاح تهیه کرده است.
[۴۳] ابوبکر ابن قاضی شهبه، طبقات الشافعیة، ج۳، ص۳۶، به کوشش حافظ عبدالعلیم‌خان، بیروت، ۱۴۰۷ق.

۴. المعیار السقیم للاحادیثِ المُعَلَّلة، در مجموعه‌ای از برخی احادیث موضوعه در ۲ جلد که براساس آنچه او خود در مقدمۀ القسطاس یادآور شده، پیش از نگارش این کتاب، گرد آورده است؛
[۴۴] ابوبکر ابن قاضی شهبه، طبقات الشافعیة، ج۳، ص۳۶، به کوشش حافظ عبدالعلیم‌خان، بیروت، ۱۴۰۷ق.
[۴۵] احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۴، ص۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
[۴۶] حاجی‌خلیفه، کشف، ج۱، ص۶۲۶.
[۴۷] حاجی‌خلیفه، کشف، ج۲، ص۱۳۷۵.
[۴۸] بغدادی، هدیه، ج۱، ص۷۱۹.

گفته‌هایی مختصر نیز از تاج‌الدین دربارۀ زندگی‌اش در منابع مختلف نقل شده است که ابن رافع ضمن نقل قسمت‌هایی از آن،
[۴۹] علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۱۴۶- ۱۴۹، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
گزارش می‌دهد که این مطالب را در نوشتاری به خط خود وی دیده بوده است.

(۱) ابن تغـری بردی، المنهـل الصافی، به کـوشش محمـد محمدامین، قاهـره، ۱۹۸۴م.
(۲) احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.
(۳) محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.
(۴) ابوبکر ابن قاضی شهبه، طبقات الشافعیة، به کوشش حافظ عبدالعلیم‌خان، بیروت، ۱۴۰۷ق.
(۵) عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
(۶) احمد افلاکی، مناقب العارفین، به کوشش تحسین یازیجی، تهران، ۱۳۶۲ش.
(۷) بغدادی، هدیه.
(۸) علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
(۹) حاجی‌خلیفه، کشف.
(۱۰) محمد داوودی، طبقات المفسرین، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.
(۱۱) زرکلی، اعلام.
(۱۲) سبکی، عبدالوهاب، طبقات الشافعیة الکبری، به کوشش عبدالفتاح محمد حلو و محمود محمد طناحی، قاهره، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۴م.
(۱۳) محمد شربینی، مغنی المحتاج، قاهره، ۱۳۷۴ق/۱۹۵۵م.
(۱۴) رمضان ششن، نوادر المخطوطات العربیة، بیروت، ۱۹۷۵م.
(۱۵) خلیل صفدی، اعیان العصر، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م.
(۱۶) عبدالرحیم عراقی، التبصرة و التذکرة، بیروت، دارالکتب العلمیه.
(۱۷) معصوم‌علیشاه، محمدمعصوم، طرائق الحقائق، به کوشش محمدجعفر محجوب، تهران، ۱۳۳۹-۱۳۴۵ش.
(۱۸) احمد مقریزی، المقفی الکبیر، به کوشش محمد یعلاوی، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م.

۱. ↑ نوادر المخطوطات العربیة، بیروت، ۱۹۷۵م.
۲. ↑ خلیل صفدی، اعیان العصر، ج۲، ص۲۰۷، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م.
۳. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۷- ۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۴. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۷- ۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۵. ↑ احمد افلاکی، مناقب العارفین، ج۱، ص۵۰۳، به کوشش تحسین یازیجی، تهران، ۱۳۶۲ش.
۶. ↑ معصوم‌علیشاه، محمدمعصوم، طرائق الحقائق، ج۲، ص۳۱۱، به کوشش محمدجعفر محجوب، تهران، ۱۳۳۹-۱۳۴۵ش.
۷. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۸. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۹. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۱۰. ↑ محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۹، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.
۱۱. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۱۲. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۱۳. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۱۴. ↑ عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۱-۳۲۲، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
۱۵. ↑ محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۶، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.
۱۶. ↑ احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۴، ص۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.
۱۷. ↑ محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۶، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.
۱۸. ↑ محمد داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۴۱۰-۴۱۲، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.
۱۹. ↑ سبکی، عبدالوهاب، طبقات الشافعیة الکبری، ج۱۰، ص۱۳۸، به کوشش عبدالفتاح محمد حلو و محمود محمد طناحی، قاهره، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۴م.
۲۰. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۷، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۲۱. ↑ ابوبکر ابن قاضی شهبه، طبقات الشافعیة، ج۳، ص۳۶، به کوشش حافظ عبدالعلیم‌خان، بیروت، ۱۴۰۷ق.
۲۲. ↑ خلیل صفدی، اعیان العصر، ج۲، ص۲۰۸، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م.
۲۳. ↑ عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۱، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
۲۴. ↑ زرکلی، اعلام، ج۴، ص۳۰۶.
۲۵. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۲۰۷- ۲۰۸، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).
۲۶. ↑ محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۶، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.
۲۷. ↑ محمد ابن رافع سلامی، تاریخ علماء بغداد، ج۱، ص۱۴۶، به کوشش عباس عزاوی، بغداد، ۱۳۵۷ق/ ۱۹۳۸م.
۲۸. ↑ احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۳، ص۹۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
۲۹. ↑ احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۵، ص۲۷۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
۳۰. ↑ احمد مقریزی، المقفی الکبیر، ج۵، ص۵۰۸، به کوشش محمد یعلاوی، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱م.
۳۱. ↑ ابوبکر ابن قاضی شهبه، طبقات الشافعیة، ج۳، ص۳۶-۳۷، به کوشش حافظ عبدالعلیم‌خان، بیروت، ۱۴۰۷ق.
۳۲. ↑ ابن تغری بردی، المنهل الصافی، ج۱، ص۱۶۱، به کوشش محمد محمدامین، قاهره، ۱۹۸۴م.    
۳۳. ↑ احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۶، ص۱۴۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
۳۴. ↑ احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۴، ص۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
۳۵. ↑ عبدالرحیم عراقی، التبصرة و التذکرة، ج۱، ص۱۰۳، بیروت، دارالکتب العلمیه.
۳۶. ↑ محمد شربینی، مغنی المحتاج، ج۱، ص۴۲۲، قاهره، ۱۳۷۴ق/۱۹۵۵م.
۳۷. ↑ احمد افلاکی، مناقب العارفین، ج۱، ص۵۰۳-۵۰۴، به کوشش تحسین یازیجی، تهران، ۱۳۶۲ش.
۳۸. ↑ عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۱، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
۳۹. ↑ خلیل صفدی، اعیان العصر، ج۲، ص۲۰۸، به کوشش فؤاد سزگین، فرانکفورت، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م.
۴۰. ↑ عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۱، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
۴۱. ↑ عبدالرحیم اسنوی، طبقات الشافعیة، ج۱، ص۳۲۲، به کوشش عبدالله جبوری، بغداد، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
۴۲. ↑ رمضان ششن، نوادر المخطوطات العربیة، ج۱، ص۲۳۰، بیروت، ۱۹۷۵م.
۴۳. ↑ ابوبکر ابن قاضی شهبه، طبقات الشافعیة، ج۳، ص۳۶، به کوشش حافظ عبدالعلیم‌خان، بیروت، ۱۴۰۷ق.
۴۴. ↑ ابوبکر ابن قاضی شهبه، طبقات الشافعیة، ج۳، ص۳۶، به کوشش حافظ عبدالعلیم‌خان، بیروت، ۱۴۰۷ق.
۴۵. ↑ احمد ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنة، ج۴، ص۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق/۱۹۷۵م.    
۴۶. ↑ حاجی‌خلیفه، کشف، ج۱، ص۶۲۶.
۴۷. ↑ حاجی‌خلیفه، کشف، ج۲، ص۱۳۷۵.
۴۸. ↑ بغدادی، هدیه، ج۱، ص۷۱۹.
۴۹. ↑ علی تاج‌الدین تبریزی، «زندگی‌نامۀ خودنوشت»، ج۱، ص۱۴۶- ۱۴۹، ضمن ج۲ اعیان العصر (نک‌ : هم‌، صفدی).


دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «تاج‌الدین تبریزی»، ج۱۴، ص۵۶۶۲.    



جعبه ابزار