تخصیص به متصل
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تخصیص به متصل یعنی تخصیص عام به وسیله دلیل خاصِ متّصل به
دلیل عام است.
هر گاه
تخصیص عام به وسیله مخصِّصی صورت گیرد که مستقل نیست بلکه از اجزا و ضمایم یا ملحقاتِ جمله
عام است، آن را تخصیص به متصل گویند،
مثل:
استثنای متصل در جمله «اشهد ان لا اله اِلاّ الله»؛ و مثل:
شرط ،
غایت ،
صفت ،
بدل بعض و قرینه حالیه‌ای که بر اراده خصوص از عام دلالت می‌کند.
تخصیص به متصل، مقابل
تخصیص به منفصل است. در تخصیص به منفصل،
مخصِّص عرفاً جدای از عام و در ضمن
کلام مستقل دیگری می‌آید.
مخصص متصل و منفصل از آن جهت که سبب تخصیص عام می‌شوند فرقی ندارند، بلکه تفاوت آن دو در این است که در تخصیص به متصل، وجود مخصِّص از ابتدا مانع انعقاد
ظهور کلام در عموم می‌شود، اما در تخصیص به منفصل، ظهور ابتداییِ عام، در عموم منعقد می‌شود ولی از آن جا که ظهور خاص قوی تر است، از باب تقدیم
اظهر بر
ظاهر ، یا
نصّ بر ظاهر،
ظهور خاص مقدم می‌شود.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «تخصیص به متصل».
