تسبیح (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَسْبِيح (به فتح تاء و سکون سین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تنزيه خدا از هر بدى و نقص است.
تَسْبِيح به معنای تنزيه خدا از هر بدى و نقص است. در
نهایه گويد: «التَّسْبِيحُ: التَّنزيهُ وَالتَّقْدِيسُ وَالتَّبْرِئَةُ مِنَ النَّقاَئِص»
معنى سبحان الله آن است كه
خدا را از هر بدى كنار مىدانم. «ابرّء اللّه من السوء برائة»
حضرت علی (علیهالسلام) در وصف
ملائکه فرموده:
«وَ مُسَبِّحُونَ لاَ يَسْأَمُونَ» «و تسبيح كنندگانی كه از تسبيح خسته نمىشوند.»
(شرحهای خطبه:
)
و میفرماید:
«تُسَبِّحُ جَلاَلَ عِزَّتِهِ» (آنان كه همواره تسبيح جلال و عزّت او مىگويند.)
(شرحهای خطبه:
)
و نیز میفرماید:
«زَجَلُ الْمُسَبِّحِينَ» (هم اكنون صداى تسبيح آنها فاصلهها را پركرده.)
(شرحهای خطبه:
)
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تسبیح»، ج۱، ص۵۱۲.