| اَلا یا اَیُّهَا السّاقی اَدِرْ کَأسَاً و ناوِلْها | | که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها |
| به بویِ نافه‌ای کآخر صبا زان طُرّه بگشاید | | ز تابِ جَعدِ مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها |
| مرا در منزلِ جانان چه امنِ عیش چون هر دَم | | جَرَس فریاد می‌دارد که بَربندید مَحمِل‌ها |
| به مِی سجّاده رنگین کن گَرت پیرِ مُغان گوید | | که سالِک بی‌خبر نَبوَد ز راه و رسمِ منزل‌ها |
| شبِ تاریک و بیمِ موج و گردابی چنین هایل | | کجا دانند حالِ ما سبکبارانِ ساحل‌ها |
| همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر | | نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل‌ها |
| حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ | | مَتٰی ما تَلْقَ مَنْ تَهْویٰ دَعِ الدُّنْیا و اَهْمِلْها |
| | |
