تفسیر فرات‌کوفی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تفسیر فُرات کوفی، تفسیری روایی به عربی از ابوالقاسم فرات بن ابراهیم بن فرات کوفی،
محدّث و
مفسر شیعی (زنده در ۳۰۷) بود.
فرات این تفسیر را بر اساس ترتیب
سوره ها تنظیم کرده، اما بر خلاف مفسران متقدم شیعی همچون قمی و عیّاشی
تنها آیاتی را بر گزیده است که در
شأن نزول و تفسیر یا تأویل قریب و بعید آنها، روایتی در باره تعالیم و اعتقادات شیعی از
ائمه شیعه علیهم‌السلام یا
صحابه و برخی
تابعین در دست داشته است.
رجالیون متقدم شیعه همچون
کَشّی و
نَجاشی و
شیخ طوسی ، و متأخرانی چون
ابن داوود و
علامه حلی و
محمد بن علی اردبیلی ، در باره ابوالقاسم فرات هیچ اطلاعی نداده اند.
با وجود این، از
زیدیه ابوعبداللّه علوی شجری (متوفی ۴۴۵) به واسطه
محمد بن حسن بن احمد بن ولی د، از مشایخ صدوق، در کتاب فضل زیارة الحسین،
از اهل سنّت
عبیداللّه بن عبداللّه حسکانی در شواهد التنزیل از تفسیر او نقل کرده اند.
حتی محدّثانی چون
حسن بن محمد بن سعید هاشمی و
علی بن بابویه قمی از تفسیر فرات کوفی برای
شیخ صدوق روایت کرده اند.
در استاد نام وی در اسناد برخی روایات
سید بن طاووس نیز آمده است.
با اینهمه، نسبتِ کوفی او، اسامی مشایخ و شاگردان او و محتوای تفسیر موجودش مهمترین منبع برای تعیین حدود زمانی زندگیش و پی بردن به روش و دیدگاههای تفسیری وی است.
برخی متأخران، با توجه به ختم روایات این تفسیر به
امام رضا علیه‌السلام، فرات را در شمار اصحاب آن حضرت، یا
امام جواد و گاه
امام هادی علیهماالسلام دانسته اند.
اما سند برخی از روایات این تفسیر به کسانی باز می‌گردد که یکصد سال پس از وفات ایشان درگذشته اند. خود فرات نیز در اوایل قرن چهارم (۳۰۷) زنده بوده است. با توجه به اسناد روایات این تفسیر، فرات باید از علمای نیمه دوم قرن سوم و اوایل قرن چهارم باشد.
برخی مشایخ فرات در روایات تفسیرش عبارت‌اند از:
حسین بن سعید کوفی اهوازی (متوفی ۲۵۰) از اصحاب امام رضا و امام جواد و امام هادی علیهم‌السلام،
جعفر بن محمد بن مالک فزاری (متوفی ۳۰۰) و
عبید بن کثیر عامری (متوفی ۲۹۴).
در باره
زیدی یا عامی بودنِ برخی از این مشایخ سخن رفته است، از جمله در باره
فضل بن یوسف قصبانی ،
محمد بن منصور مرادی ، محدّث زیدی نیمه اول قرن سوم و
حسین بن حکم حِبَری (متوفی ۲۸۶) صاحب تفسیر حبری.
برخی با توجه به همین اسانید زیدی، و نیز عدم تصریح فرات به
دوازده امام علیهم‌السلام و وجود روایتی از زید بن علی در اختصاص عصمت به پنج تن آل عبا در این تفسیر، احتمال داده‌اند که فرات هنگام نوشتن تفسیر زیدی بوده است.
روایات فرات از
صادقین و امام رضا علیهم‌السلام
و وجود روایات متعدد دالّ بر خروج
قائم یا
مهدی عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف
و نیز روایاتی در باره سرچشمه نورانی ائمه علیهم‌السلام ــ که بر خلاف دیدگاههای
زیدیه در این باره است ــ احتمال زیدی بودن فرات را ضعیف می‌کند؛ در عین حال گرایش فرات را به اعتقادات زیدیه نمی‌توان از نظر دور داشت.
اگرچه تفسیر فرات در برخی جوامع
تفسیری شیعی و سنّی پس از خود حضوری کمرنگ داشته و نام فرات در کتب تراجم و رجال کهن شیعی نیامده است، از قرن چهارم به بعد محدّثانی چون
محمد بن حسن حر عاملی و
مجلسی وی و تفسیرش را معتمَد دانسته و از آن روایت کرده اند. در آثار کسانی چون
قاضی سعید قمی ،
مشهدی قمی صاحب تفسیر کنزالدقائق،
مولی ابوالحسن شریف صاحب تفسیر مرآت الانوار، و
فیض کاشانی نیز نشانه های رجوع به تفسیر فرات وجود دارد.
مجلسی در
بحارالانوار او را به دلیل هماهنگی روایاتش با
احادیث معتبر
امامیه ،
موثق دانسته است.
مامقانی نیز پس از اشاره به این سخن مجلسی و دیگران، فرات را امامی و روایات وی را در بالاترین درجه حُسن دانسته است. خوانساری
هم سخنی به همین مضمون آورده است.
نسخه های موجود از تفسیر فرات، به روایت
ابوالخیر مقداد بن علی حجازی از
ابوالقاسم عبدالرحمان علوی از فرات است. مقدمه این تفسیر نوشته فرات نیست و عبارت «الشیخ الفاضل استاد المحدثین فی زمانه» که ابوالقاسم علوی در باره مؤلف کتاب گفته است، جایگاه علمی فرات را در زمان خودش نشان می‌دهد.
در نسخه خطی
مدرسه فیضیه قم ، راوی تفسیر
پدر شیخ صدوق معرفی شده که سهو می‌نماید.
غالب روایات این تفسیر با حذف سلسله سند، به تعبیر «مُعَنعَن» آمده است.
داوری تنها ۱۲۰
روایت مسند یافته است. برخی، با توجه به مسند بودن این روایات در نقل حسکانی در شواهدالتنزیل و با دقت در تاریخ کتابت نسخه های خطی که همگی از قرن دهم به بعد است، احتمال داده‌اند که سلسله اسانید بین قرن پنجم تا دهم حذف شده باشد.
تفسیر فرات نخستین بار در ۱۳۵۴ در نجف به اهتمام و مقدمه
شیخ محمدعلی غروی اردوبادی چاپ شد. این چاپ که در قم نیز افست شده است، ۷۶۶ حدیث دارد.
همچنین این تفسیر در ۱۴۱۰ در تهران به تصحیح محمدکاظم، با ۷۷۵ حدیث، چاپ شد.
(۱) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
(۲) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة: نوابغ الرُّواة فی رابعة المئات، چاپ علی نقی منزوی، بیروت ۱۳۹۰/ ۱۹۷۱.
(۳) امین، اعیان‌الشیعه.
(۴) محمدمحسن بکائی، کتابنامه بزرگ قرآن کریم، تهران ۱۳۷۴ ش ـ.
(۵) حسین بن حکم حبری، تفسیر الحبری، چاپ محمدرضا حسینی، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۷.
(۶) حرّ عاملی، وسائل‌الشیعه.
(۷) عبیداللّه بن عبداللّه حسکانی، شواهدالتنزیل لقواعدالتفضیل، چاپ محمدباقر محمودی، تهران ۱۴۱۱/۱۹۹۰.
(۸) خوانساری، جامع المدارک فی شرح المختصر النافع.
(۹) خوئی، معجم رجال الحدیث.
(۱۰) مسلم داوری، اصول علم الرجال، قم ۱۴۱۶.
(۱۱) حسن صدر، تأسیس الشیعة لعلوم الاسلام، (بغداد ۱۳۷۰)، چاپ افست تهران.
(۱۲) محمد بن حسن طوسی، تهذیب الاحکام، چاپ حسن موسوی خرسان، بیروت ۱۴۱۰/ ۱۹۸۱.
(۱۳) محمد بن علی علوی شجری، فضل زیارة الحسین (علیه‌السلام)، چاپ احمدحسینی، قم ۱۴۰۳.
(۱۴) فرات بن ابراهیم فرات کوفی، تفسیر فرات الکوفی، چاپ محمدعلی غروی اوردبادی، نجف ۱۳۵۴، چاپ افست قم).
(۱۵) فرات بن ابراهیم فرات کوفی، تفسیر فرات الکوفی، چاپ محمدکاظم، تهران ۱۴۱۰/۱۹۹۰.
(۱۶) عباس قمی، فوائد الرضویه: زندگانی علمای مذهب شیعه، تهران (۱۳۲۷ ش).
(۱۷) عبداللّه مامقانی، تنقیح المقال فی علم الرجال، چاپ سنگی نجف ۱۳۴۹ـ۱۳۵۲.
(۱۸) عبداللّه موحدی محب، «نگاهی به تفسیر فرات کوفی»، آینه پژوهش، سال ۱۰، ش ۶ (بهمن ـ اسفند ۱۳۷۸).
(۱۹) مجلسی، بحار الانوار.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تفسیر فرات‌کوفی»، شماره۳۷۱۶.
