• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تلو

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



تُلوّ (بر وزن علوّ) و تِلو (بر وزن جسر) یا تلی و تلاوت از مفردات نهج البلاغه، به معنای تبعیّت و از پی رفتن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص دشمنان، میزان بودن اهل بیت (علیهم‌السّلام) و تلاوت قرآن کریم از این واژه استفاده نموده است.



تُلوّ (بر وزن علوّ) و تِلو (بر وزن جسر) یا تلی و تلاوت به معنای به معنای تبعیّت و از پی رفتن آمده است. چنان‌که خواندن و قرائت را تلاوت می‌گویند؛ زیرا قرائت کننده بعضی از حروف را به بعضی تابع می‌کند.


امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دشمنان فرموده است: «و حتی یجرّ ببلادهم الخمیس یتلوه الخمیس و حتّی تدعق الخیول فی نواحر ارضهم؛ و تا کشیده شود به دیار آن‌ها لشکری که لشکر دیگری در پی اوست و تا اسبان با سم‌های خود زمین آن‌ها را بکوبند.»
امام (علیه‌السلام) در رابطه با میزان بودن اهل بیت (علیهم‌السّلام) فرموده است: «هم اساس الدین و عماد الیقین الیهم یفی‌ء الغالی و بهم یلحق التالی.» منظور از «تالی» کسی است که عقب مانده و می‌خواهد در پی اهل بیت (علیهم‌السّلام) رفته و خود را به آن‌ها برساند. در حکمت ۱۰۹، این مطلب نیز تکرار شده است.
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با قرآن کریم نیز می‌فرماید: «و تعلموا القران ... و احسنوا تلاوته فانّه انفع القصص.»


این واژه هشت ‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۸۱، خطبه۱۲۴.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۷، خطبه۲.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۸۸، حکمت۱۰۹.    
۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۶۴، خطبه۱۱۰.    
۵. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۶۰، خطبه۱۷.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تلی، تلو»، ص۱۷۶.    






جعبه ابزار