توکل اصحاب کهف (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اصحاب کهف از تأييد و ياری
خداوند برخوردار بودند و خداوند دلهايشان را در راه
ايمان محکم ساخته بود:«رَبَطنا عَلی قُلوبِهِم»
تا در برابر
بت پرستی و مظاهر آن بايستند و آنان نيز بدون
ترس از حوادث و سختی‌های آينده بر پا خاستند.
در
قرآن کریم به
توکل اصحاب کهف در حل مشکلات خود به امدادهای خداوند اشاره شده است آنجاکه می‌فرماید:
اذ اوی الفتیة الی الکهف فقالوا ربنآ ءاتنا من لدنک رحمة وهیئ لنا من امرنا رشدا (آنگاه كه جوانان به سوى غار پناه جستند و گفتند پروردگار ما از جانب خود به ما رحمتى بخش و كار ما را براى ما به سامان رسان).
واذ اعتزلتموهم وما یعبدون الا الله فاو ا الی الکهف ینشر لکم ربکم من رحمته ویهیئ لکم من امرکم مرفقا (و چون از آنها و از آنچه كه جز خدا مى‌پرستند كناره گرفتيد پس به
غار پناه جوييد تا پروردگارتان از رحمت خود بر شما بگستراند و براى شما در كارتان گشايشى فراهم سازد).
احتمال دارد
آیه مزبور، ادامه گفته‌های اصحاب کهف باشد که نشان دهنده توکل آنان به خدا است.
ناچار براى نجات خویشتن و یافتن محیطى آماده تر تصمیم به
هجرت گرفتند، و لذا در میان خود به
مشورت پرداختند که به کجا بروند، و به کدام سو حرکت نمایند؟ و با یکدیگر چنین گفتند:
هنگامى که از این قوم بت‌پرست و آنچه را جز خدا مى پرستند کناره گیرى کردید، و حساب خود را از آنها جدا نمودید، به غار پناهنده شوید (و اذ اعتزلتموهم و ما یعبدون الا الله فاووا الى الکهف ).
تا پروردگار شما رحمتش را بر شما بگستراند و راهى به سوى
آرامش و آسایش و نجات از این مشکل به رویتان بگشاید (ینشر لکم ربکم من رحمته و یهیى ء لکم من امرکم مرفقا).
یهیى ء از ماده تهیه به معنى آماده ساختن است .
و مرفق به معنى چیزى است که وسیله
لطف و راحتى و رفق باشد، بنا بر این مجموع جمله یهیى ء لکم من امرکم مرفقا یعنى خداوند، وسیله لطف و راحتى شما را فراهم مى سازد.
بعید نیست نشر
رحمت که در جمله اول آمده است اشاره به الطاف معنوى خداوند باشد، در حالى که جمله دوم به جنبه هاى جسمانى و نجات و آرامش مادى اشاره مى کند.
اصحاب کهف در هجرت از محیط شرک به خداوند توکل کردند.
اذ اوی الفتیة الی الکهف فقالوا ربنا ءاتنا من لدنک رحمة وهیئ لنا من امرنا رشدا• واذ اعتزلتموهم وما یعبدون الا الله فاوا الی الکهف ینشر لکم ربکم من رحمته ویهیئ لکم من امرکم مرفقـا. «آنگاه كه جوانان به سوى غار پناه جستند و گفتند پروردگار ما از جانب خود به ما رحمتى بخش و كار ما را براى ما به سامان رسان • و چون از آنها و از آنچه كه جز خدا مى‌پرستند كناره گرفتيد پس به
غار پناه جوييد تا پروردگارتان از رحمت خود بر شما بگستراند و براى شما در كارتان گشايشى فراهم سازد.»
این
آیه فراز دوم از محاوره آنان را بعد از بیرون شدن از میان مردم و اعتزالشان از آنان و از خدایان آنان
حکایت می‌کند، که بعضی از ایشان پیشنهاد کرده که داخل غار شوند و خود را از دشمنان
دین پنهان کنند. و اینکه این پیشنهاد خود الهامی الهی بوده که به دل ایشان انداخته که اگر چنین کنند خدا به لطف و
رحمت خود با آنان
معامله می‌کند، و راهی که منتهی به نجاتشان از زورگوئی های قوم و ستم های ایشان باشد پیش پایشان می‌گذارد. و ما این معنا را از جمله "فاووا الی الکهف ینشر لکم ربکم من رحمته... " استفاده کردیم، چون اصحاب کهف در این جمله به طور جزم گفتند: " پروردگارتان از رحمتش برای شما می‌گستراند"، و نگفتند"
امید است پروردگارتان چنین کند" و نیز نگفتند" شاید پروردگارتان چنین کند" و این دو مژده، یعنی نشر رحمت و تهیه مرفق، که بدان ملهم شدند همان دو خواهشی بود که بعد از دخول در کهف از درگاه خدای خود نموده- و به حکایت
قرآن کریم- گفتند: "ربنا آتنا من لدنک رحمة و هیئ لنا من امرنا رشدا".
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «توکل اصحاب کهف».
