• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ثبط

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


ثَبْط (به فتح ثاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای حبس و بازداشتن، که حضرت علی (علیه‌السلام) در نکوهش از نامه‌های مکرر معاویه، از این واژه استفاده نموده است.


ثَبْط (به فتح ثاء) به حبس و بازداشتن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «ثبطه عن الامر: عوّقه.»
[۱] فيروز آبادی، مجدالدين، قاموس المحيط، ج۱، ص۶۶۱.    


امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای خطاب به معاویه می‌نویسد: «و اعلم ان الشیطان قد ثبطک ان تراجع احسن امورک و تاذن لمقال نصیحتک؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۶۳، نامه۷۳.    
بدان شیطان تو را باز داشته از اینکه: بهترین کارهایت را در نظر بگیری و به کلام نصیحت گوش بدهی.»

این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ فيروز آبادی، مجدالدين، قاموس المحيط، ج۱، ص۶۶۱.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۶۳، نامه۷۳.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثبط»، ص۱۸۲.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار