جب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جُبّ یکی از واژگان به کار رفته در
قرآن کریم به معنای چاه است؛ اما اصل آن به معنای قطع می باشد زیرا که در حفر چاه زمین را قطع می‌کنند.
جُبّ به معنای چاه است. در
صحاح و
مفردات گفته: جبّ چاهی است که حفر شده باشد نه چاهی که بعد از حفر آن را با سنگ و غیره بنا می‌کنند.
در
قاموس گوید: آن چاه است و یا چاه عمیق و پر آب می‌باشد.
(قَالَ قَآئِلٌ مَّنْهُمْ لاَ تَقْتُلُواْ يُوسُفَ وَأَلْقُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ) گوینده‌ای از آنها گفت:
یوسف را نکشید و او را بقعر فلان چاه بیاندازید. این کلمه فقط دو بار در قرآن آمده است
اصل آن به معنی قطع است زیرا که در حفر چاه زمین را قطع می‌کنند و مجبوب کسی است که آلت رجولیّت او قطع شده باشد.
ناگفته نماند در «بئر» گذشت که آن به معنی چاه کهنه است و از اینجا فرق جبّ و بئر بدست می‌آید. در
صحاح گوید: «الجبّ بئر لم تطو»
و در المنجد آمده «طوی البئر: بناه بالاحجار» و در
نهایه در لغت بئر گوید: «قیل هی العادیة القدیمة لم یعلم لها حافر و لا مالک».
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "جبّ"، ج۲، ص۱.
