حباء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حِبَاء (به کسر حاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای
عطّیه و
مهریه زن که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
خدای تعالی و
نامه‌ای خطاب به
مالک اشتر از این واژه استفاده نموده است.
حِبَاء (به کسر حاء) به معنای عطّیه و مهریه زن آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با خدای تعالی می‌فرماید: «
«و انّه لبکل مکان و فی کلّ حین و اوان و مع کلّ انس و جانّ لا یثلمه العطاء و لا ینقصه الحباء»؛
او در هر مکان هست و در همه اوقات وجود دارد، با هر
انس و
جن است، نعمت دادن او را نمی‌شکند، و بذل و بخشش چیزی از او ناقص نمی‌کند.»
امام (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به مالک اشتر می‌نویسد: «
«ثمّ انظر فی امور عمّالک فاستعملهم اختبارا و لا توّلهم محاباة...»؛
کارمندان خود را از روی امتحان منصوب کن نه از روی میل (دسته‌بندی) به آنها و به فکر باری دادن به تو.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حباء»، ص۲۴۸.
