• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حبذّا (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



حَبَّذا (به کسر حاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای مدح و ستایش و به به (خوشا) که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص شب زنده‌داری‌های بی حاصل از این واژه استفاده نموده است.



حَبَّذا (به کسر حاء) به معنای مدح و ستایش، به به (خوشا) آمده است.
این واژه مرکب است از «حبّ» فعل مدح و «ذا» که اسم اشاره است.


امام (صلوات‌الله‌علیه) در شب زنده‌داری‌های بی حاصل فرموده است: «کم من صائم لیس له من صیامه الّا الجوع و العطش و کم من قائم لیس له من قیامه الّا السهر و العناء حبّذا نوم الاکیاس و افطارهم؛ ای بسا روزه‌داری که از روزه‌اش جز گرسنگی و عطش نصیب او نیست و‌ ای بسا شب زنده‌داری که فقط بی‌خوابی و رنج عاید اوست، خوشا به خواب اهل کمال و افطارشان.»


این واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۹۵، حکمت۱۴۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حبذا»، ص۲۴۵.    






جعبه ابزار