• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حبس (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



حَبس (به فتح حاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای بازداشتن و ضدّ رها کردن است که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص طلحه و زبیر از این واژه استفاده نموده است.



حَبس (به فتح حاء) به معنای بازداشتن و ضدّ رها کردن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «حبسه عنه: منعه عنه، حبسه: ضبطه.»


امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با طلحه و زبیر هنگامی که عایشه را به بصره بردند، فرموده است: «فحبسا نسائهما فی بیوتهما و ابرزا حبیس رسول اللّه (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) لهما و لغیر هما؛ زنان خویش را در خانه‌هایشان نگاه داشتند و زن رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) را بر خود و دیگران خارج و آشکار کردند.»
در این بیان حضرت (علیه‌السلام)، اشاره نمودن به «حبیس» بودن عایشه، به‌جهت آیه شریفه «وَ قَرْنَ فِی بُیُوتِکُنَّ؛ در خانه‌هایتان قرار بگیرید و در خانه‌هایتان بنشینید.» است.


این واژه در هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۴۷، خطبه۱۷۲.    
۲. احزاب/سوره۳۳، آیه۳۳.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۹۹، خطبه۱۴۳.    
۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۶، خطبه۱۳.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حبس»، ص۲۴۶-۲۴۷.    






جعبه ابزار