حجیت احتیاط شرعی، به معنای درستی استناد به احتیاط شرعی میان خداوند و بندگان است، زیرا بعد از اقامه ادله شرعی بر لزوم احتیاط برای دستیابی به حکم واقعی ـ و کفایتامتثال اجمالی -، شارع می تواند به این اصل عملی استناد کند و به صورت جدّی، عمل کردن به آن را از عبد بخواهد، عبد نیز می تواند در صورت امتثال اجمالی ( احتیاط ) در مقابل مولا به برائت ذمه خود از وظیفه ای که بر عهده اش بوده است استدلال کند؛ به بیان دیگر، نتیجه حجیت احتیاط شرعی توجه قطعی تکلیف به عبد است، هم چنان که اگر عبد به آن عمل نماید در مقابل مولا عذر خواهد داشت.
