• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حسن بن اسود غندجانی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





حسن بن اسود غندجانی۴۳۰ ه) اهل غُنْدِجان در فارس بود.
وی فردی ادیب، نسب‌شناس، آشنا به تاریخ و اشعار عرب و لغت‌شناس بود.
اسود نویسنده‌ای ثروتمند بود که برای ابومنصور بهرام بن مافِنّه کتاب نوشت.
او کتاب‌هایی چون نزهة الادیب و فرحة الاریب داشت.
وی در سال ۴۳۰ ه درگذشت، اگرچه سال ۴۲۸ ه نیز برای فوت او ذکر شده است.



ابومحمد حسن بن احمد بن محمد أسود غُنْدِجانی اعرابی منسوب به غُنْدِجان، شهری کوچک در فارس بود.
او از فردی غیر معروف به نام ابوالندی محمد بن احمد بسیار روایت کرده و به همین دلیل از جانب ابویعلی ابن هباریه مورد سرزنش واقع شده است.
او فردی ادیب، نسب‌شناس، آشنا به تاریخ و اشعار عرب و لغت‌شناس بود.
او مورد حمایت ابومنصور بهرام بن مافِنّه وزیر ابوکالیجاربن سلطان الدوله بود.
اسود کتابی برای ابومنصور نوشت و اموال فراوانی از ابومنصور کسب کرد و فردی ثروتمند بود.
او به دلیل این‌که اسم با مسمایی داشته باشد، بدنش را روغن می‌زد و در آفتاب می‌نشست تا شباهت به اعراب پیدا کند.



ابومحمد حسن دارای کتاب‌های ذیل بود:
• نزهة الأدیب و فرحة الاریب؛
• قد الأوابد؛
• السلّ و السرقه؛
• فرحة الأدیب فی الرّد علی یوسف بن ابی سعید سیرافی فی شرح ابیات سیبویه؛
• ضالة الادیب فی الرد علی ابن الاعرابی فی النوادر التی رواها ثعلب؛
• الرد علی النمری فی شرح مشکل ابیات الحماسه؛
• الخلیل به ترتیب الفبا؛
• اسماء الاماکن.



اسود غندجانی سرانجام در سال ۴۳۰ ه در غندجان درگذشت.
سال ۴۲۸ ه تاریخ دیگری است که برای فوت او ذکر کرده اند.
[۴۱] دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۶، ص۷۹۰۵.




۱. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۴، ص۲۱۶.    
۲. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۱، ص۲۹۳.    
۳. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۲، ص۱۸۰.    
۴. موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، ج۳، ص۸۳.    
۵. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۱، ص۲۹۳.    
۶. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۲، ص۸۲۱.    
۷. ابوالبرکات انباری، عبدالرحمن بن محمد، نزهة الالباء، ج۱، ص۲۶۶.    
۸. بغدادی، عبدالقادر بن عمر، خزانه الادب، ج۱، ص۴۴.    
۹. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۲۷۵.    
۱۰. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، بغیة الوعاة، ج۱، ص۴۹۸.    
۱۱. بغدادی، عبدالقادر بن عمر، خزانه الادب، ج۱، ص۴۴.    
۱۲. موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، ج۳، ص۸۳.    
۱۳. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۱، ص۲۹۳.    
۱۴. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۲، ص۸۲۱.    
۱۵. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۱، ص۲۹۳.    
۱۶. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، بغیة الوعاة، ج۱، ص۴۹۹.    
۱۷. ابوالبرکات انباری، عبدالرحمن بن محمد، نزهة الالباء، ج۱، ص۲۶۷.    
۱۸. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۲، ص۸۲۲.    
۱۹. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۹۳۹.    
۲۰. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۲۷۵.    
۲۱. ابوالبرکات انباری، عبدالرحمن بن محمد، نزهة الالباء، ج۱، ص۲۶۶.    
۲۲. ابوالبرکات انباری، عبدالرحمن بن محمد، نزهة الالباء، ج۱، ص۲۶۶.    
۲۳. قفطی، علی بن یوسف، انباه الرواة، ج۴، ص۱۷۵.    
۲۴. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۲۷۵.    
۲۵. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۱، ص۲۹۳.    
۲۶. بغدادی، عبدالقادر بن عمر، خزانه الادب، ج۱، ص۴۵.    
۲۷. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۳، ص۱۹۷.    
۲۸. بغدادی، اسماعیل بن محمد، ایضاح المکنون، ج۲، ص۱۸۶.    
۲۹. موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، ج۳، ص۸۳.    
۳۰. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۲۷۵.    
۳۱. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، بغیة الوعاة، ج۱، ص۴۹۹.    
۳۲. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۲۷۵.    
۳۳. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۲، ص۱۸۰.    
۳۴. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۱، ص۲۹۳.    
۳۵. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، بغیة الوعاة، ج۱، ص۴۹۹.    
۳۶. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۲۷۵.    
۳۷. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۱، ص۲۹۳.    
۳۸. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۲، ص۸۲۲.    
۳۹. قفطی، علی بن یوسف، انباه الرواة، ج۴، ص۱۷۵.    
۴۰. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۲، ص۱۹۴.    
۴۱. دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۶، ص۷۹۰۵.
۴۲. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۲۷۵.    
۴۳. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۱، ص۲۹۳.    
۴۴. موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، ج۳، ص۸۳.    
۴۵. بغدادی، عبدالقادر بن عمر، خزانه الادب، ج۱، ص۴۴.    
۴۶. اعلمی، محمدحسین، دایرة المعارف الشیعیه العامه، ج۸، ص۴۷.
۴۷. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۱، ص۲۷۵.    
۴۸. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۹۳۹.    
۴۹. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۱، ص۲۹۲-۲۹۳.    
۵۰. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، بغیة الوعاة، ج۱، ص۴۹۸.    
۵۱. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۳، ص۱۹۷.    
۵۲. سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۸، ص۴۴۴.
۵۳. بغدادی، اسماعیل بن محمد، ایضاح المکنون، ج۲، ص۱۸۶.    
۵۴. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۲، ص۱۸۰.    
۵۵. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۲، ص۱۹۴.    



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «حسن بن اسود غندجانی»، ج۳، ص۱۱۶-۱۱۷.






جعبه ابزار