ابوعلی حسن بن صاحب بن حمید شاشی جوّال (م. ۳۱۴ق) از محدثان و راویان حدیث بود. او در سال ۳۱۱ هجری به بغداد سفر کرد و از اساتیدی چون علی بن خشرم و ابوزرعه رازیحدیث شنید. شاگردانی چون ابوبکر محمدبن جعابی از او روایت کرده‌اند. ابوعلی برای جمع‌آوری حدیث به مناطق مختلفی از جمله خراسان، عراق، حجاز و شام سفر کرد. علمای اهل سنت او را فردی مورد اعتماد می‌دانستند. او سرانجام در سال ۳۱۴ هجری در زادگاهش چاچ (شاش) درگذشت و کتاب "الارشاد" را از خود به جا گذاشت.
