• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حصر موصوف بر صفت

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



حصر موصوف بر صفت به اختصاص موصوف به صفت معیّن و سلب سایر صفات از آن اطلاق می‌شود.



حصر موصوف بر صفت، مقابل حصر صفت بر موصوف بوده و به این معنا است که موصوف از این صفت تجاوز نمی‌کند؛ یعنی موصوفِ این صفت است و موصوفِ برای صفت دیگری نیست، هر چند ممکن است این صفت برای موصوف دیگر هم ثابت باشد؛ مانند: «و ما محمد الاّ رسول» و «انّما انت منذر».
گاهی حصر موصوف بر صفت، به صورت مجاز و مبالغه است، مانند: «انما زید عالم او مصلح» که به رغم وجود صفات دیگری برای زید، متکلم مبالغه نموده و ادعا می‌کند که او هیچ صفتی غیر از «عالم و مصلح بودن» ندارد.
[۲] محمدی، علی، شرح اصول فقه، ج۱، ص۲۷۲.
[۳] فیض، علیرضا، مبادی فقه و اصول، ص۲۴۷.



۱. خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۵، ص۱۴۱.    
۲. محمدی، علی، شرح اصول فقه، ج۱، ص۲۷۲.
۳. فیض، علیرضا، مبادی فقه و اصول، ص۲۴۷.



فرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «حصر موصوف بر صفت».



جعبه ابزار