حصر موصوف بر صفت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حصر موصوف بر صفت به اختصاص موصوف به
صفت معیّن و
سلب سایر صفات از آن اطلاق می‌شود.
حصر موصوف بر صفت، مقابل
حصر صفت بر موصوف بوده و به این معنا است که موصوف از این صفت تجاوز نمی‌کند؛ یعنی موصوفِ این صفت است و موصوفِ برای صفت دیگری نیست، هر چند ممکن است این صفت برای موصوف دیگر هم
ثابت باشد؛ مانند: «و ما محمد الاّ رسول» و «انّما انت منذر».
گاهی حصر موصوف بر صفت، به صورت
مجاز و
مبالغه است، مانند: «انما زید عالم او مصلح» که به رغم وجود صفات دیگری برای زید، متکلم مبالغه نموده و ادعا می‌کند که او هیچ صفتی غیر از «عالم و مصلح بودن» ندارد.
فرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «حصر موصوف بر صفت».
