بعد از حضرت آدم، مردم به صورت یک امت بر دین توحید بودند و زندگی ساده ای میکردند، اما کم کم روح تکبر در میان آنها شایع شد. قدرتمندان آنها به ضعیفان و زیردستان ظلم میکردند، اختلاف طبقاتی شدید و زورگویی و به دنبال آن، منازعات و مشاجرات زیادی پیدا شد و در نهایت، مردم به شرکوبت پرستی رو آوردند و از دین توحیدوعدالت اجتماعی دور شدند. در این هنگام بود که خداوندنوح را به رسالتمبعوث کرد و او را با کتاب آسمانیودین توحید به سوی مردم فرستاد. از این رو، بقای توحید در روی زمین مرهون آن حضرت است. لذا خداوندآن حضرت را به سلامی خاص اختصاص داده است: «سلام علی نوح فی العالمین ؛ درود و سلام بر نوح در میان جهانیان» (سوره صافات. هر قدر که نوح در دعوت وارشاد مردم می افزود، آنها به سرکشی وکفر خودشان می افزودند ونوح را مسخره میکردند و او را دروغگوو مجنون می گفتند؛ تا آنجا که بزرگان آن قومو مخالفانش گفتند: ای نوح، اگر از حرفها ودعوت هایت دست برنداری تو را سنگسار میکنیم. . در این زمان بود که دیگر حضرت نوح ناامید شد و به پروردگار خود شکایت کرد و از او یاری خواست.خداوند هم به او وحی کرد که جز افرادی که ایمان آورده اند، کس دیگری ایمان نخواهد آورد و به وی دلداری داد. آنگاه نوحقوم خود را نفرین کرد که: خدایا! این قوم را نابود کن و احدی از آنها را باقی مگذار. ؛ خداوند نیز دعای او را مستجاب کرد.
خدا به او وحی کرد که" بانظارت ووحی ما کشتی بساز". نوح هم در آن سرزمین، که به هیچ وجه آب در حوالی آن نبود، شروع به ساختن کشتی نموداز طرف خدا به نوح وحی شد که از هر حیوانی یک جفت (نر و ماده) در کشتی سوار کند. همچنین خانواده اش و تمام کسانی که به او ایمان آورده بودند _به غیر از زن خائن و پسرش_ به کشتی سوار شدند. هنگام نزول عذاب،نوح به همراه پیروان اندک خود سوار کشتی نوح شد. همه مشرکین در این طوفان غرق شدند.
عمر نوح بسیار طولانی بود، به طوری که در ادبیات عربی و فارسی ضرب المثل شده است. در تاریخ وروایات، عمر او بین هزار تا دو هزار و هشتصدسال (۱۰۰۰، ۱۴۵۰، ۱۴۷۰، ۲۳۰۰، ۲۵۰۰ و ۲۸۰۰ سال) نقل شده است که از این مدت، ۹۵۰ سال را به رسالتوپیامبری مشغول بود.
مطابق اخبار و تواریخ، قبر حضرت نوح علیه السلام در نجفو در کنار قبرامیر المومنین علی علیه السلام قرار دارد که در زیارت‌نامه‌ی امام علی نیز به آن اشاره شده است.
در تنطیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است:
تاریخ الانبیاء، رسولی محلاتی، ج ۱، ص ۴۱، اعلام قرآن، خزائلی، ص ۶۴۱ و دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی ج ۲ ص ۲۷۷ .
