حقیقت لغوی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حقیقت لغوی به
استعمال لفظ در معنای لغویِ موضوعٌ له اطلاق می‌شود.
حقیقت لغوی، به معنای به کار بردن
لفظ در معنای موضوع له لغوی آن است؛ به بیان دیگر، به
استعمال لفظ در معنایی که واضع
لغت آن را در آن معنا
وضع نموده یا در میان
اهل لغت برای آن معنا
وضع تعینی پیدا کرده است، حقیقت لغوی می‌گویند، مانند: استعمال
لفظ «اسد» در «حیوان درنده خاص»، یا لفظ «انسان» در «حیوان ناطق».
در کتاب «
اصطلاحات الاصول » آمده است: «و الثانیة: اعنی الحقیقة اللغویة فهو ما کان وضعه بید واضع اللغة کالحجر و الشجر».
فرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «حقیقت لغوی»
