• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

دعوت به حسن خلق (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



بمردم چیزی را بگوئید، که بهترین سخنی باشد که شما دوست میدارید بشما بگویند، چون خدای عزّوجلّ دشنام و لعنت و طعن بر مؤمنان را دشمن میدارد، و کسی را که مرتکب این جرائم شود، فاحش و مفحش باشد، و دریوزگی کند، دوست نمیدارد، در مقابل، اشخاص با حیا و حلیم و عفیف، و آنهائی را که میخواهند عفیف شوند، دوست میدارد.



سخن نیک و معاشرت نیکو با مردم، از عهدها و پیمانهای خداوند با بنی اسرائیل است: «واذ اخذنا میثـق بنی اسرءیل... وقولوا للناس حسنـا...» و (به یاد آورید) زمانی را که از بنی اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خداوند یگانه را پرستش نکنید، و نسبت به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و بینوایان نیکی کنید، و به مردم نیک بگوئید... .
معنای جمله این استکه (بمردم سخن حسن بگوئید)، و این تعبیر کنایه است از حسن معاشرت با مردم، چه کافرشان، و چه مؤ منشان، و این دستور هیچ منافاتی با حکم قتال ندارد تا کسی توهم کند که این آیه با آیه وجوب قتال نسخ شده، برای اینکه مورد این دو حکم مختلف است، و هیچ منافاتی ندارد که هم امر بحسن معاشرت کنند، و هم حکم بقتال، همچنانکه هیچ منافاتی نیست در این که هم امر بحسن معاشرت کنند، و هم در مقام تاءدیب کسی دستور بخشونت دهند.

۱.۱ - روایت حضرت امام باقر

در کافی از امام ابی جعفر علیه‌السّلام روایت آورده، که در ذیل جمله «و قولوا للناس حسنا»، فرمود: بمردم بهترین سخنی که دوست میدارید بشما بگویند، بگوئید.
و در کتاب معانی، از امام باقر علیه‌السّلام روایت کرده، که فرموده : بمردم چیزی را بگوئید، که بهترین سخنی باشد که شما دوست میدارید بشما بگویند، چون خدای عزّوجلّ دشنام و لعنت و طعن بر مؤمنان را دشمن میدارد، و کسی را که مرتکب این جرائم شود، فاحش و مفحش باشد، و دریوزگی کند، دوست نمیدارد، در مقابل، اشخاص با حیا و حلیم و عفیف، و آنهائی را که میخواهند عفیف شوند، دوست میدارد.

۱.۲ - روایت حضرت امام صادق

و نیز در کافی از امام صادق علیه‌السّلام روایت کرده که در تفسیر جمله نامبرده فرموده : با مردم سخن بگوئید، اما بعد از آنکه صلاح و فساد آنرا تشخیص داده باشید، و آنچه صلاح است بگوئید.


این آیات اگر چه درباره بنی اسرائیل نازل شده ولی یک سلسله قوانین کلی برای همه ملل دنیا در بر دارد، عوامل زنده ماندن و بقاء و سرفرازی ملتها و رمز شکست آنان را یادآور می‌شود. از دیدگاه قرآن برقراری و سر بلندی ملتها در صورتی است که خود را به بزرگترین نیروها و قدرتها متکی سازند، و در همه حال از او مدد بگیرند به قدرتی تکیه کنند که فنا و زوال در او راه ندارد، و تنها در برابر او سر تعظیم فرود آورند، که اگر چنین کنند از هیچکس ترس و وحشتی نخواهد داشت و پیدا است که چنین مبدئی جز آفریدگار بزرگ نمی‌تواند باشد، آری این تکیه گاه خداوند است.


و از طرف دیگر برای بقاء و جاویدان ماندن ملتها همبستگی خاصی بین افراد آنها لازم است، این عمل در صورتی امکان دارد که هر کس نسبت به پدر و مادر خود که شعاع بستگی آنها نسبت به وی نزدیکتر است، و در مرحله بعد نسبت به خویشاوندان و بعد از آنها نسبت به تمام افراد اجتماع نیکی بخرج دهد تا همه بال و پر یکدیگر باشند مخصوصا افراد ضعیف را تحت حمایت قرار دهند تا در دامان دشمن نیفتند.


۱. بقره/سوره۲، آیه۸۳.    
۲. الکافی، شیخ کلینی، ج۲، ص۱۶۵.    
۳. ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبائی، ج۱، ص۳۳۰.    
۴. الکافی، شیخ کلینی، ج۲، ص۱۶۴.    
۵. تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ج۱، ص۳۳۳.    
۶. تفسیر صافی، فیض کاشانی، ج۱، ص۱۵۱.    
۷. مجمع البیان، شیخ طبرسی، ج۱، ص۲۸۵.    
۸. نور الثقلین، شیخ حویزی، ج۱، ص۹۴- ۹۵.    
۹. الدر المنثور، سیوطی، ج۱، ص۲۰۹.    



فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «دعوت به حسن خلق».    



جعبه ابزار