دیوان (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ديوان (به کسر دال و فتح واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای محل جمع كتابها و نامهای كه در آن لشكريان، اهل عطا و مقررى نوشته شود، است. جمع آن به صورت
دَواوين آمده است. از این لفظ فقط یک مورد در
نهج البلاغه آمده است.
ديوان: به معنای محل جمع كتابها و نامهای كه در آن لشكريان، اهل عطا و مقررى نوشته شود است. جمع آن به صورت
دواوین آمده است.
حضرت علی (علیهالسلام) درباره مردان الهى فرموده:
«وَ قَدْ نَشَرُوا دَوَاوِينَ أَعْمَالِهِمْ وَ فَرَغُوا لِـمُحَاسَبَةِ أَنْفُسِهِمْ وَ عَلَى كُلِّ صَغِيرَة وَ كَبِيرَة» «نامههاى اعمال خويش را باز كرده (يعنى گناهان خويش به نظر آورده) و بر محاسبه خويش مشغول شده و از چيز ديگرى فارغ شدهاند.»
(شرحهای خطبه:
)
این کلمه فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ديوان»، ج۱، ص۴۰۵.