رباب (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَباب (به فتح میم و سکون یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ابر سفید است. این ماده دو مرتبه در
نهج البلاغه آمده است.
رَباب (به فتح راء) ابر سفيد است. «الرَّبَابُ: السّحاب الابيض»
امام (صلواتاللهعلیه) در دعاى
باران فرموده:
««وَأَنْزِلْ عَلَيْنَا سَمَاءً مُخْضِلَةً ... وَلاَ قَزَع رَبَابُهَا، وَلاَ شَفَّان ذِهَابُهَا»»ز
يعنى: «خدايا بر ما
بارانی فرست خيس كننده، بارانى كه ابرهايش پراكنده و تكه تكه نيست، و باراني كه توام با باد سرد نيست»
«شفّان» به معنای باد سرد و «ذهاب» بارانهاى آرام است. (شرحهای خطبه:
)
و در جمله
««كَنَهْوَرِ رَبَابِهِ»» «ابرهاى سفيد كوه پيكر»
كه در «كنهور» خواهد آمد معنايش «قطعه بزرگى از ابر سفيد» است. (شرحهای خطبه:
)
این ماده دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•