رحمت الهی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
از صفات
خداوند متعال؛ مهربانی؛ بخشایش می باشد..
وقتی این کلمه صفت خداوند می‌شود، معنای نیکی کردن و
احسان به خود می‌گیرد.
از نظرگاه
کلام شیعی،
رحمت الهی، به معنای افاضه
خیر بر نیازمندان و فرودستان و دستگیری از آنان است. رحمت خداوندی از ویژگی‌های تمامیت، عمومیت و
کمال، بهره مند است. «
تمامیت » بدین معنا است که خداوند می‌خواهد نیازمندی و ناتوانی را از جمیع نیازمندان بردارد. «عمومیت» بدین معنا است که گستره رحمت الهی هم نیک سیرتان و شایستگان را دربرمی گیرد و هم بدسیرتان و سرکشان را و هم
مؤمنان و هم
کافران را، و هم در این
جهان مشمول آنان می‌شود و هم در آن جهان. «کمال» به این معنا است که خداوند مانند مردمان مهربان و نیکوکار، بر اثر مهربانی آوردن و نیکی کردن، دچار رنج و تعب نمی‌شود.
رحمت خداوند بر دو گونه است:
الف. رحمت رحمانیه؛ یعنی رحمتی بی کران و فراگیر که بر همه هستی پرتو می‌افکند.
ب. رحمت رحیمیه؛ یعنی رحمتی که تنها پرهیزگاران و نیک سیرتان را در خود می‌گیرد. مراد برخی
آیات قرآنی، رحمت رحیمیه است
و مراد برخی دیگر، رحمت رحمانیه.
در برخی آیات نیز از هر دوگونه رحمت یاد شده است.
این رحمت فراگیر، با
بعثت پیامبران الهی،
نزول
باران ،
توان یافتن
انسان در تسخیر پدیده‌های طبیعی،
دور شدن
بلایا از انسان،
آسانگیری خداوند نسبت به انسان
و پذیرفته شدن
توبه او
بروز و ظهور می‌یابد. آدمی با انجام برخی کارها خویشتن را بیش تر در معرض رحمت الهی قرار می‌دهد؛ کارهایی مانند نیکی کردن به دیگران،
جهاد در راه خدا،
و فرمانبری از
خدا و رسول.
فرهنگ شیعه، ج۱، ص۲۷۱، برگرفته از مقاله «رحمت الهی».
