رعف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَعَف ( به فتح راء و عین) و
رُعاف (به ضم راء و فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای خارج شدن خون از بينى است. از اين لفظ فقط يک مورد در
نهج البلاغه به معنى بذل كردن آمده است.
رَعَف و
رُعاف به معنای خارج شدن خون از بينى است.
پس از فتح بصره، مردى به
امام (صلوات‌الله‌علیه) گفت: ای كاش برادرم اينجا بود و مى‌ديد كه
خدا شما را پيروز كرد. امام (علیه‌السلام) فرمود: آيا ميل برادرت با ما است گفت: آرى. امام فرمود:
«فَقَدْ شَهِدنا، وَ لَقَدْ شَهِدَنا في عَسْكَرِنا هذا أَقْوامٌ في أَصْلابِ الرِّجالِ، وَ أَرْحامِ النِّساءِ، سَيَرْعُفُ بِهِمُ الزَّمانُ، و يَقْوى بِهِمُ الاِْيمانُ.» یعنی: «پس در اينجا حاضر است و حقا كه حاضر است در اين عسكر ما اقوامى كه اكنون در اصلاب مردان و ارحام زنان هستند، زمان در آينده آن‌ها را به وجود مى‌آورد و
ایمان با آن‌ها تقويت مى‌شود.»
(شرح‌های خطبه:
)
ابن ابی‌الحدید گويد: يعنى زمان آن‌ها را به وجود مى‌آورد و خارج مى‌كند، چنان‌كه انسان خونى را كه از بينى خارج مى‌كند به وجود مى‌آورد.
شاعر مى‌گويد:
و ما رعف الزمان بمثل عمر و و لا تلد النساء له ضریبا
از اين لفظ فقط يک مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رعف»، ج۱، ص۴۵۴.
