ریح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ريح (به کسر راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای باد و بو می‌باشد که اصل آن روح است.
موارد زیادی از اين ماده در
نهج البلاغه آمده است.
ريح به معنای باد و بو می‌باشد که اصل آن روح است، «واو» به ياء مبدل شده است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) در خ ۱۹۲، ۳۰۱ فرموده:
«وَ لَمْ يَجْمَعْ بَيْتٌ واحِدٌ يَوْمَئِذ في الاِْسْلامِ غَيْرَ رَسولِ اللهِ(صلى‌الله‌عليه‌وآله) وَ خَديجَةَ وَ أَنَا ثالِثُهُما، أَرى نُورَ الْوَحْيِ وَ الرِّسالَةِ، وَ أَشُمُّ ريحَ النُّبوَّةِ.» يعنى: «در آن روز خانه واحدى در خود جاى نداده بود مگر
رسول خدا و
خدیجه را و من سوّم آن‌ها بودم، نور وحى و
رسالت را مى‌ديدم و بوى نبوّت را استشمام مى‌كردم.»
(شرح‌های خطبه:
)
همچنین می‌فرماید:
«جيفَة مُريحَة» يعنى: «جيفه متعفن و بدبو و گنديده.»
(شرح‌های خطبه:
)
و نيز فرموده:
«نِعْمَ الطّيبُ الْمِسْكُ، خَفيفٌ مَحْمِلُهُ، عَطِرٌ ريحُهُ» یعنی: (
مشک، عطر خوبى است حملش سبک و عطرش بسيار خوشبو!)
درباره جاهل عالم‌نما فرموده:
«لَمْ يَعَضَّ عَلى العِلْمِ بِضِرْس قاطِع، يُذري الرِّواياتِ إذْراءَ الرّيحِ الهَشيمَ» يعنى: «با ضرس قاطع دندان به علم نگذاشته است، روايات را مى‌پاشد مانند پاشيدن باد خاشاک و علف خشک را.»
(شرح‌های خطبه:
)
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ریح»، ج۱، ص۴۷۸.
