زود (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَوَد ( به فتح زاء و واو) و
زاد (به فتح زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای توشه است. از مشتقات آن،
تَزَوَّدَ (به فتح تاء و زاء و واو مشدد و دال) به معنای توشه گرفتن، و جمع آن
اَزْواد (به فتح الف و سکون زاء) به معنی توشه‌ها می‌باشد.
زَوَد و
زاد یعنی توشه. در
اقرب الموارد گويد: زاد طعامى است كه براى مسافرت آماده شود.
امام (صلوات‌الله‌علیه) می‌فرماید:
«آهِ مِنْ قِلَّةِ الزّادِ، وَ طولِ الطَّريقِ، وَ بُعْدِ السَّفَرِ» یعنی: «آه از كمى توشه و طول راه و دورى سفر.»
(شرح‌های حکمت:
)
همچنین فرموده:
«إِنَّ الدُّنْيا دارُ... غِنىً لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْها» یعنی: «
دنيا دار ثروت است براى كسى كه از آن توشه برگيرد.»
(شرح‌های حکمت:
)
درباره دنيا فرموده:
«لاَ خَيْرَ في شَيْء مِنْ أَزْوادِها إِلاَّ التَّقْوَى» (زاد و توشه‌هاى آن جز زاد و توشه تقوا بى فايده است.)
(شرح‌های خطبه:
)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زود»، ج۱، ص۵۰۵.
