زيد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَيْد ( به فتح زاء و سکون یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای زيادت، نمو كردن و زياد شدن است،
اِزدياد (به کسر الف) نيز به همان معنى است. لازم و متعدى آن، هر دو در
نهج البلاغه آمده است.
اِستزاده (به کسر الف) براى طلب است،
مَزيد (به فتح میم) مصدر ميمى و اسم مفعول است به معنی زيادت و زياد شده،
مُزداد (به ضم میم) اسم فاعل از افتعال است.
زَيْد به معنای زيادت، نمو كردن و زياد شدن است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) فرموده:
«جاهِلُكُمْ مُزْدادٌ، وَ عالِمُكُمْ مُسَوِّفٌ» یعنی: «جاهلتان عمل را بدون بصيرت زياد مى‌كند و عالمتان امروز و فردا مى‌نمايد.»
(شرح‌های حکمت:
)
و نيز فرموده:
«إنَّ الاِْيمانَ يَبْدو لُمْظَةً في الْقَلْبِ، كُلَّما ازْداد الاْيمانُ ازْدادَتِ الُّلمْظَةُ» (
ايمان، نخست به صورت نقطه سفيد و درخشانى در دل آشكار مى‌شود و هر اندازه كه ايمان افزايش يابد، سفيدى آن نقطه گسترش مى‌يابد.)
(شرح‌های حکمت:
)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زید»، ج۱، ص۵۰۷.
