سبیل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَبِيل (به فتح سین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای راه اعم از آن كه راه هدايت باشد يا راه معمولی است. جمع آن
سُبُل است.
سَبِيل به معنای راه اعم از آن كه راه هدايت باشد يا راه معمولی است. جمع آن
سُبُل (بر وزن عنق) است. و مواردی که این کلمه در
نهج‌البلاغه به کار رفته به معنای اغلب راه هدايت و ضلالت مورد نظر است.
حضرت علی (علیه‌السلام) فرموده:
«إِنَّ الدُّنْيَا وَالاْخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَسَبِيلاَنِ مُخْتَلِفَانِ» (
دنيا و
آخرت دو دشمن مختلف و دو جاده جداگانه‌اند.)
(شرح‌های حکمت:
)
و در جایی دیگر حضرت می‌فرمايد:
«كَفَاكَ مِنْ عَقْلِكَ مَا أَوْضَحَ لَكَ سَبِيلَ غَيِّكَ مِنْ رُشْدِكَ» (آن مقدار از عقلت تو را كفايت مى‌كند، كه راههاى گمراهى را از راه سعادت برايت واضح سازد.)
(شرح‌های حکمت:
)
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سبیل»، ج۱، ص۵۱۵.
