سلیمان، امامت را شورایى مىدانست که با بیعت مردم، بلکه دو مرد از بزرگان مسلمانان با فردى به عنوان امام منعقد مىشود. وى امامت مفضول را با وجود فرد افضل، صحیح مىدانست.
پیشوایى ابوبکر و عمر را قبول داشت؛ زیرا معتقد بود مردم آن دو را انتخاب کردهاند. گاهى نیز مىگفت: با وجود حضرت علی علیه السّلام، انتخاب آن دو توسط مردم، خطا بود؛ لیکن این خطا در حدّى نبود که موجب فسق گردد.
