سهو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سهو از اصطلاحات بکار رفته در
قرآن کریم به معنای
غفلت از روی
تقصیر است.
جوهری سهو را غفلت معنا کرده است.
«قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ. الَّذِینَ هُمْ فِی غَمْرَةٍ ساهُونَ»
خرّاص کسی است که با
ظنّ و تخمین سخن می‌گوید. غمره آب بزرگی است که محل خود را می‌پوشاند و آن مثل است بر کثرت و وسعت جهالت یعنی خرّاصون نابود شدند همان کسان که در ورطه جهالت غافل مانده‌اند و از خبرهای
قیامت بی خبراند. «فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ. الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ. الَّذِینَ هُمْ یُراؤُنَ».
غفلت از
نماز یک دفعه آنست که شخص به عظمت و حقیقت آن توجه نکند. و یک دفعه این است که برای
ریا و تظاهر بخواند مراد از آیه وجه دوم است بقرینه «الَّذِینَ هُمْ یُراؤُنَ».
از اینکه هر دو آیه در مقام
ذمّ است روشن می‌شود که این غفلت تقصیر است و باید موجبات آن را از بین برد و در غفلت نماند.
راغب گوید: سهو خطائی است که از غفلت ناشی باشد اگر موجبات آن از انسان نباشد معفوّ است مثل
دیوانه که شخصی را دشنام می‌دهد و در غیر آن مواخذ است چون کسی که مست می‌شود و دشنام می‌دهد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «سهو»، ج۳، ص۳۴۶.
