سوره آل عمران (خام)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آل عِمْران، نام سومین سورۀ قرآن کریم. این سوره مدنی و دارای ۲۰۰ آیه است و به مناسبت بیان سرگذشت خاندان عمران در آن به این نام خوانده شده است. منظور از عمران مذکور در این سوره، پدر حضرت مریم (علیها‌السلام) و مراد از آل عمران، حضرت عیسی (علیه‌السلام) و حضرت مریم‌اند. مادر حضرت مریم نیز احتمالاً مشمول این عنوان است. (طباطبائی، ج ۳، ص۱۶۷) آل عمران یکی از هفت سورۀ بلند قرآن و بنا بر قول منسوب به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، ابن‌عباس و جابر بن زید، هشتاد و هفتمین سورۀ نازل شدۀ قرآن است. (رامیار، ص۶۷۰)
در این سورۀ مبارکه مؤمنین را به توحید کلمه و صبر و ثبات در دفاع از اسلام و تقویت آن دعوت می‌کند و آنان را به حساسیت موقعیت ایشان در برابر دشمنانی مانند یهودیان و مسیحیان و مشرکان، که در آن زمان خود را بر مبارزه با اسلام جزم کرده بودند، متوجه می‌سازد حقایق دین را به ایشان تذکر می‌دهد و شبهات و وسوسه‌های منکران را از دلهای آنان می‌زداید. همچنین دربارۀ مریم (علیه‌السلام) و عیسی (علیه‌السلام)، جریان مباهله، انبیای بنی‌اسرائیل، یهودیان، دعوت اهل کتاب به اسلام و ضرورت صبر و تلاش و اتحاد، کعبه، ربا و حرمت آن سخن گفته می‌شود. چنین می‌نماید که تمامی این سوره به یکباره نازل شده باشد، زیرا آیات آن از آغاز تا پایان با یکدیگر هماهنگی دارد. (طباطبائی، ج۳، ص۶) اگر این نظر درست باشد، باید سوره آل عمران در سال ۹ق نازل شده باشد.
فهرست منابع:
(۱)محمود آلوسی، روح المعانی، بیروت، ۱۳۷۲ق، ۳/۷۳؛
(۲)محمود رامیار، تاریخ قرآن، تهران، ۱۳۶۲ش، صص ۵۸۳، ۵۹۴، ۶۷۰، ۶۷۱؛
(۳)جلال‌الدین سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قم، ۱۳۶۲ش، ۱/۴۱، ۴۳، ۴۴، ۱۹۲، ۲۲۰-۲۳۵؛
(۴)محمدحسین طباطبائی، المیزان، بیروت، ۱۹۷۲م، ۳/۵-۶؛
(۵)فضل بن حسن طبسری، مجمع البیان، قم، ۱۴۰۳ق، ۱/۴۰۵؛
(۶)محمد بن جریر طبری، تفسیر، مصر، ۱۳۲۴ق، ۳/۱۰۷-۱۰۸؛
(۷)محمد بن احمد قرطبی، الجامع الاحکام القرآن، بیروت، ۱۳۷۲ق، ۴/۲-۴؛
(۸)محمد هادی معرفت، التمهید فی علوم القرآن، قم، ۱۳۹۶ق، ۱/۱۰۶، ۱۰۷.
