سَوّی (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَوّی: (الَّذي خَلَقَ فَسَوّى) «سَوّی» از مادّه «
تسويه» به معناى نظام بخشيدن و مرتب نمودن است
و مفهوم گسترده‌اى دارد كه تمام نظامات جهان را شامل مى‌شود، اعم از نظاماتى كه بر منظومه‌ها و كواكب آسمان حاكم است، و يا آنچه بر مخلوقات زمينى، مخصوصاً انسان از نظر جسم و جان؛ و اين كه بعضى از مفسران آن را تنها به نظامِ خاصِ دست و پا و چشم‌هاى انسان، و يا راست قامت بودن او تفسير كرده‌اند، در حقيقت بيان مصداق محدودى از اين مفهوم وسيع است.
(الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى) (و تو چه مى‌دانى كوبنده شب چيست؟)
خلقت هر چيزى به معناى گردآورى اجزاى آن است، و تسويه‌اش به معناى روى هم نهادن آن اجزا به نحوى است كه هر جزئى در جايى قرار گيرد كه جايى بهتر از آن برايش تصور نشود، و علاوه بر آن جايى قرار گيرد كه اثر مطلوب را از هر جاى ديگرى بهتر بدهد، مثلا در مورد انسان چشم را در جايى و گوش را در جايى و هر عضو ديگر را در جايى قرار دهد كه بهتر از آن تصور نشود، و حقش ادا شود.
و اين دو كلمه يعنى خلقت و تسويه هر چند در آيه شريفه مطلق آمده، ليكن تنها شامل مخلوقاتى مى‌شود كه يا در آن تركيب باشد، و يا شايبه‌اى از تركيب داشته باشد، و آيه مورد بحث تا چهار آيه بعد در مقام توصيف تدبير الهى است، و اين خود برهانى است بر ربوبيت مطلقه او.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سَوّی»، ص۳۰۴.
