• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

سکوت (اصول)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


خاموش بودن و سخن نگفتن را سکوت یا خاموشی گویند. از این اصطلاح به مناسبت در اصول فقه بحث شده اشت.


سکوت شارع در مقام بیان حکم نسبت به خصوصیات و قیود محتمل در آن، نوعی ظهور و اطلاق به شمار می‌رود که برای نفی خصوصیات، می‌توان بدان استناد کرد؛ از این رو، گفته‌اند: سکوت در مقام بیان دلیل حصر (حصر مقصود در آنچه بیان شده) است.
البته این ظهور در صورتی قابل استناد است که معارض با دلیل لفظی دیگری نباشد. از سکوت در مقام بیان به اطلاق سکوتی یا اطلاق مقامی تعبیر کرده‌اند.
[۱] روزدری، علی، تقریرات آیة اللَّه المجدد الشیرازیّ، ج۲، ص۳۳۸.    
[۲] طباطبائی حکیم، محسن، حقائق الاصول، ج۱، ص۱۷۶.    
[۳] خویی، ابوالقاسم، دراسات فی علم الاصول، ج۱، ص۸۷.    


سکوت معصوم (علیه‌السّلام) در برابر گفتار یا کردار صادر از شخص در محضر او یا در برابر سیره و عادت رایج در میان مردم، بدون وجود عذری همچون تقیه تایید و تقریر آن عمل به شمار می‌رود و دلالت بر جواز آن دارد.

۱. ↑ روزدری، علی، تقریرات آیة اللَّه المجدد الشیرازیّ، ج۲، ص۳۳۸.    
۲. ↑ طباطبائی حکیم، محسن، حقائق الاصول، ج۱، ص۱۷۶.    
۳. ↑ خویی، ابوالقاسم، دراسات فی علم الاصول، ج۱، ص۸۷.    


موسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۵۰۳.    


رده‌های این صفحه : اصطلاحات اصولی | خاموشی
جعبه ابزار