شاطِی‌ء (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شاطِی‌ء: (مِنْ شاطِىِ الْوادِ) «شاطِی‌ء» از مادّه
«شَطء» به معناى ساحل است.
(فَلَمَّا أَتَاهَا نُودِي مِن شَاطِئِ الْوَادِي الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبَارَكَةِ مِنَ الشَّجَرَةِ أَن يَا مُوسَى إِنِّي أَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ) (هنگامى كه به سراغ آتش آمد، از كرانه راست درّه، در آن سرزمين پربركت، از ميان درختى ندا آمد كه: «اى موسى! منم خداوند، پروردگار جهانيان)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در مفردات در معناى كلمه شاطئ گفته: شاطئ الوادى معنايش كنار وادى است و نيز همو گفته: كلمه وادى در اصل به معناى محلى است كه سيلاب از آنجا مى‌گذرد و به همين اعتبار شكاف ميان دو كوه را نيز وادى مى‌گويند و جمع اين كلمه اوديه مى‌آيد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «شاطِی‌ء»، ص۳۰۹.
