شحذ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَحَذ (به فتح حاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای تیز کردن، که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
ملاحم و فتنه‌های آینده از این واژه استفاده نموده است.
شَحَذ (به به فتح حاء) به معنای تیز کردن آمده است «شحذ السکین: احدّه» و به معنی طرد و راندن نیز می‌آید.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره ملاحم و فتنه‌های آینده فرموده: «
«أَلاَ وَ إِنَّ مَنْ أَدْرَکَهَا مِنَّا یَسْرِی فِیهَا بِسِرَاجٍ مُنِیرٍ... ثُمَّ لَیُشْحَذَنَّ فِیهَا قَوْمٌ شَحْذَ الْقَیْنِ النَّصْلَ تُجْلَی بِالتَّنْزِیلِ أَبْصَارُهُمْ»؛
هر کس از ما
اهل بیت آن‌را دریابد با چراغ روشنی در آن راه می‌رود (منحرف نمی‌شود) بعد قومی در آن فتنه‌ها اراده‌های خود را تیز می‌کنند چنان‌که آهن‌گر شمشیر را تیز می‌کند، با
قرآن کریم بصیرت آنها روشن می‌شود (یعنی اهل ضلال را از بین می‌برند).»
این واژه سه مورد از آن در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شحذ»، ج۲، ص۵۸۳.
