شدخ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَدَخ (به فتح شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای شکستن چیزتر و یا اجوف است مثل شکستن خیار و غیره که
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به
معاویه از این واژه استفاده نموده است.
شَدَخ (به فتح شین) به معنای به معنای شکستن چیزتر و یا اجوف است مثل شکستن خیار و غیره آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در آن‌جا که به معاویه می‌نویسد: «
«فَأَنَا أَبُو حَسَنٍ قَاتِلُ جَدِّکَ وَ أَخِیکَ وَ خَالِکَ شَدْخاً یَوْمَ بَدْرٍ وَ ذَلِکَ السَّیْفُ مَعِی وَ بِذَلِکَ الْقَلْبِ أَلْقَی عَدُوِّی»؛
من ابو‌الحسنم همان‌که برادرت حنظله و جدّ مادریت
عتبه بن ربیعه و دائی‌ات
ولید بن عتبه را مانند شکستن چوب‌تر کشتم، آن
شمشیر با من است و با آن قلب با دشمن روبرو می‌شوم.»
حنظلة بن ابی‌سفیان در بدر به دست آن حضرت به درک رفت و نیز ولید را که پهلوان نامداری بود، آن‌حضرت کشت و نیز
عتبة بن ربیعه که با
حمزه گلاویز شده بود به دست حضرت و حمزه مقتول گردید، ظهور کلام در آنست‌که عتبه را حضرت به تنهائی کشته است، سه نفر از اولاد ابو‌سفیان در
بدر شرکت داشتند حنظله، عمرو و معاویه، آن حضرت حنظله را کشت، عمرو را اسیر گرفت، معاویه فرار نمود.
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شدخ»، ج۲، ص۵۸۶.
