شیخ‌جعفر شیخ‌راضی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شیخ راضی، شیخ جعفر
از علمای مجاهد عراق در قرن سیزدهم و چهاردهم هجری. وی فرزند شیخ عبدالحسین و نوه شیخ راضی، و از افراد «آل شیخ راضی»، از خاندان های علمی نجف بود که به سال ۱۲۸۱ ق به دنیا آمد.
وی نزد آخوند خراسانی، شیخ آقا رضا همدانی و شیخ محمد طه نجف درس خواند. او عالمی فاضل، مجتهد و از رؤسای دینی نجف اشرف بود و حسن سیرت و سلوک داشت و بعضی از مردم عراق و خوزستان از او تقلید می کردند.
در ۱۳۲۹ ق که استعمارگران ایتالیایی به طرابلس غرب (لیبی) ـ از متصرفات عثمانی ـ حمله کرده و آن سرزمین را به تصرف خود درآوردند وی به همراه گروهی از علمای شیعه عتبات، از جمله آخوند خراسانی، شیخ عبدالله مازندرانی، شیخ الشریعه اصفهانی و… فتوای جهاد بر ضد متجاوزان ایتالیایی صادر کردند و از عموم مسلمانان جهان خواستند تا به کمک مردم مسلمان آنجا شتافته و متجاوزان را از آن سرزمین بیرون نمایند.
پس از حمله نیروهای انگلیسی به جنوب عراق در ذیحجه ۱۳۳۲ ق و تصرف بندر نفتی فاو و سپس اشغال بصره توسط آنها، که اندکی بعد از شروع جنگ جهانی اول روی داد، مراجع و علمای شیعه عتبات بر ضد متجاوزان اعلام جهاد نمودند و خود در رأس هزاران تن مجاهد داوطلب برای رویارویی با دشمن به جبهه های نبرد در جنوب عراق شتافتند. شیخ جعفر از جمله آنان بود که در ۴ صفر ۱۳۳۳ ق به همراه شیخ محمدمهدی خالصی و فرزند او شیخ محمد خالصی زاده و … در منطقه هویزه خوزستان مستقر شدند و عملیات متعددی بر ضد تأسیسات نفتی انگلیس اجرا کردند.
شیخ جعفر در ۹ جمادی الثانی ۱۳۳۶ ق و در چهارمین روز قیام عمومی ضد انگلیسی مردم نجف، به همراه تعداد دیگری از علما و به نمایندگی از سوی سیدکاظم طباطبایی یزدی با فرماندار سیاسی نجف مذاکره کرد. آنان در این مذاکره از فرماندار خواستند تا انگلیسی ها، حکومت شهر را رها کرده و اداره آن را به یک نفر شیعی مورد اطمینان واگذار کنند.
او در ۱۴ ذیقعده ۱۳۴۴ ق در نجف اشرف درگذشت و پس از تشییع جنازه پرشکوه در مقبره خانوادگی خود دفن شد. از آثار اوست: مبانی الاحکام (پنج جلد)؛ فلاح المتقین (رساله عملیه).
منابع: «قیام نجف علیه انگلیس (۱۹۱۸ م / ۱۳۳۶ق)»، تاریخ معاصر ایران، س ۱، ش۱، ۱۴؛ دایره المعارف تشیع، ۱۸۸:۱؛ رسایل و فتاواتی جهادی، ۲۳۹؛ طبقات اعلام الشیعه؛ نقباء البشرفی القرن الرابع عشر، ۲۹۰:۱، نقش عشایر عرب خوزستان در جهاد علیه استعمار،۸۴، ۱۲۵، ۱۲۷، ۱۲۹، ۱۳۶؛ نقش علمای شیعه در رویارویی با استعمار، ۹۰، ۱۶۳٫
