«ذلاقه» در لغت بر تیزی لبه شیء دلالت دارد، و «اذلاق» در اصطلاح، به معنای استفاده از تیزی و ابتدای زبان و لب‌ها در وقت تلفظ برخی از حروف است. صفت اذلاق، مقابل صفت اصمات، و یکی از صفات اصلی حروف است. ویژگی حروف دارای اذلاق، سرعت و سهولت تلفظ حرف هنگام ادای آن است.
حروف دارای این صفت را حروف مذلقه گویند که خود بر دو دسته‌اند؛ حروفی که به کمک نوک زبان تلفظ می‌شوند و حروف ذلقیه گفته می‌شوند، و حروفی که به کمک دو لب تلفظ می‌شوند و حروف شفهیه یا «شفویه» گفته می‌شوند.
