صفت شافی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صفت شافی، یکی از صفات
خداوند است که دلالت بر اِشراف بر یک چیز دارد.
صفت «شافی (بهبودبخش/ شفابخش)»،
اسم فاعل از مادّه «شفی» است که دلالت بر اِشراف بر یک چیز دارد. گفته می‌شود: «اشفی علی الشی ء»، آن‌گاه که بر آن اشراف یابد. و
شفا (بهبود) نیز از آن رو
شفا نامیده شده که درمان، بر بیماری غلبه می‌کند و بر آن اشراف می‌یابد. «
خداوند، مریض را شفا داد»، یعنی: او را
عافیت داد.
در
قرآن و
حدیث، واژه شفا، گاه به معنای درمان بیماری‌های جسمی به کار می‌رود، مانند: «و هر گاه
بیمار شوم، او مرا بهبود می‌بخشد»
و گاه به معنای درمان بیماری‌های روحی و عقلی، مانند: «و از قرآن، آنچه
[مایه
] شفاست، فرو می‌فرستیم».
از نام «شافی» درباره خدای متعال، هر دو معنا اراده می‌شود؛ بلکه آن‌سان که در حدیث وارد شده: «هیچ بهبودبخشی جز خدا نیست».
بدیهی است که شفابخش، خداست و انحصار این صفت به او، به معنای نفی اسباب در نظام آفرینش نیست؛ بلکه قرآن کریم، وسیله‌ای برای درمان بیماری‌های روحی و عقلی (البته ـ چنان‌که در شماری از احادیث آمده ـ درمان برخی از بیماری‌های جسمی نیز به وسیله قرآن امکان‌پذیر است.) است، و دعا و دارو، وسیله‌ای برای درمان بیماری‌های جسمی هستند و در هر دو مورد، سبب سازِ سبب‌ها خدای متعال است.
پایگاه اطلاع‌رسانی حدیث شیعه، برگرفته از مقاله «واژه شناسی «شافی»»، تاریخ بازیابی ۹۶/۴/۲۴.
