• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

صلح (اصطلاحات نظامی)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



صلح در اصطلاح فقه نظامی مقابل جنگ است، در آیات و روایات به صلح در برابر دشمن سفارش شده البته در صورتی که دشمنان تمایل به صلح داشته باشند.



صلح در لغت؛ یعنی، آشتی و سازش.
[۱] عمید، حسن، فرهنگ عمید، ص۷۰۲، امیر کبیر.



صلح دراصطلاح فقه، مقابل جنگ است، که از آن به سِلم یا سَلم (به کسر و فتح سین) نیز تعبیر می‌شود.


در قرآن آیاتی در مورد صلح ذکر شده، ازجمله:

۳.۱ - سوره انفال

«وَ انْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَها؛ و اگر تمایل به صلح نشان دهند، تو نیز از در صلح درآی.»

۳.۲ - سوره بقره

«یا ایُّهَا الَّذینَ آمَنُوا ادْخُلُوا فیِ‌ السِّلْمِ کافَّةً؛ و اگر دشمنان تن به صلح‌ (آتش‌بس‌) دادند، پس بپذیر.»

۳.۳ - سوره نساء

و نیز می‌فرماید:
«وَ الصُّلْحُ خَیْرٌ؛ صلح خوب است.»


امیر مؤمنان (علیه‌السّلام) می‌فرماید:
«وَ لا تَدْفَعَنَّ صُلْحاً دَعاکَ الَیْهِ عَدُوَّکَ وَ لِلَّهِ فیهِ رِضَی، فَانَّ فیِ ‌الصُّلْحِ دَعَةً لِجُنُودِکَ، وَ راحَةً مِنْ هُمُومِکَ، وَامْناً لِبِلادِکَ؛ صلحی که دشمن تو را به آن می‌خواند، و رضای الهی در آن است، رد مکن، چون برقراری‌ صلح موجب استراحت سربازان و رزمندگان، و بر طرف شدن غم‌ها، و امنیت شهرهای شماست.»


در روایت دیگری چنین آمده است:
«الصُّلْحُ جائِزٌ بَیْنَ الْمُسْلِمینَ الّا صُلْحاً احَلَّ حَراماً، اوْ حَرَّمَ حَلالًا؛ هر نوع صلحی در میان جامعه‌های اسلامی جایز است، بجز صلحی که حرامی را حلال کند یا حلالی را حرام کند.»


البته «صلح» با «سازش با دشمن» که در قرآن با واژه «مداهنه» آمده است، تفاوت دارد.


۱. عمید، حسن، فرهنگ عمید، ص۷۰۲، امیر کبیر.
۲. انفال/سوره۸، آیه۶۱.    
۳. بقره/سوره۲، آیه۲۰۸.    
۴. نساء/سوره۴، آیه۱۲۸.    
۵. سید رضی، رضی بن حسن، نهج البلاغه، ص۴۴۲، عهدنامه مالک اشتر، نامه ۵۳.    
۶. متقی هندی، علی بن حسام، کنزالعمال، ج۴، ص۳۶۷، مؤسسة الرسالة، ۱۴۰۱ ه.ق.    



جمعی از نویسندگان، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی، ص۸۶.    






جعبه ابزار