صَلْی (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَلْى
صَلْى:(فَسَوْفَ نُصْلِيْهِ نَاراً) «صَلْى» (بر وزن سرو) در اصل، به معناى نزديک شدن به آتش است،
گر چه گرم شدن و برشته شدن و سوخته شدن با آتش را نيز «صَلْى» مى‌گويند، اما در آيه فوق به معناى وارد شدن و سوختن در آتش است.
(وَ مَن يَفْعَلْ ذَلِكَ عُدْوَانًا وَ ظُلْمًا فَسَوْفَ نُصْلِيهِ نَارًا وَ كَانَ ذَلِكَ عَلَى اللّهِ يَسِيرًا) (و هر كس از روى تجاوز و ستم چنين كند، به زودى او را در آتشى وارد خواهيم ساخت؛ و اين كار براى
خدا آسان است.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه نصلى متكلم مع‌الغير از فعل ماضى از ماده اصلاء است، و «اصلاء بنار» به معناى سوزاندن با آتش است.
(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «صَلْی»، ص۳۳۷.
