ضریح(خام)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ضریح: سازه‌ای به شکل مکعب که بر قبر می‌نهند.
ضریح در عربی به معنای شکاف میانه قبر و خود قبر آمده است؛ (۱) لیکن در فارسی در معنای سازه‌ای از فلز یا چوب به شکل مکعب که بر قبر معصومان علیهم السّلام و دیگر بزرگان دین می‌نهند، به کار می‌رود. در کلمات فقها نیز همین معنا مراد است. از احکام مرتبط با آن در بابهایی چون طهارت سخن گفته‌اند.
احکام: ضریح معصومان علیهم السّلام و امام زادگان عظیم الشّأن، محترم و تعظیم آن واجب است؛ از این رو، نجس کردن آن، همچنین هر اقدامی که اهانت به شمار رود، حرام است و در صورت نجس شدن، زدودن نجاست از آن واجب است. (۲) (۳) (۴)
(زیارت) (مشاهد مشرّفه)
(۱) لسان العرب، واژه «ضرح»
(۲) البیان، ص۹۳
(۳) الرسائل العشر (حلّی)، ص۵۹
(۴) العناوین ۱، ص۵۵۶ ـ ۵۵۷
