مدینه را طیبه و طابه نامند؛ چرا که مدینه پیش از آن یثرب خوانده می‌شد و یثرب از ریشۀ ثرب به معنای فساد است. پیامبر(صلیاللهعلیهوالهوسلم) از بردن نام یثرب نهی فرمود و آن را طابه و طیبه نامید که به معنای پاک و پاکیزه است. گفته شده: طیبه از طیب و طاهر است؛ به سبب خلوص آن و طهارتش از شرک.
ابو بصیر از امام صادق(علیه‌السّلام)روایت کرده است: صاحب این امر، از غیبتی ناگزیر است و در غیبت خود، ناچار از گوشه‌گیری و کناره‌جویی از دیگران است. طیبه (مدینه) خوش منزلی است و با وجود سی تن (یا به همراهی سی نفر) در آن‌جا وحشت و ترسی نیست «لابد لصاحب هذا الامر من غیبة و لابد له فی غیبته من عزلة و نعم المنزل طیبة و ما بثلاثین من وحشة».
همچنین ابو هاشم جعفری گوید: به امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) عرض کردم: بزرگواری شما مانع آن است که من از شما پرسش کنم. اجازه بفرمایید بپرسم. حضرت فرمود: بپرس گفتم: آقای من! آیا برای شما فرزندی هست؟ فرمود: بله، گفتم: اگر اتفاق ناگواری برای شما رخ داد، در کجا او را جست و جو کنم؟ فرمود: در مدینه.
