ظن شخصی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظن حاصل برای شخص خاص را ظن شخصی می‌گویند.
ظن شخصی، مقابل
ظن نوعی، و به معنای حالت و صفتی خاص ـ
ظن ـ است که در نفس شخص خاص ایجاد می گردد ـ همان گونه که صفت
علم و یا
شک از حالات نفسانی شمرده می شود؛
به بیان دیگر، هر گاه ظنی برای شخصی خاص ـ از راه اسباب ظن آور ـ ایجاد شود به آن ظن شخصی می‌گویند، خواه این اسباب ظن آور از اسبابی باشد که نوع مردم، از آن به ظن می‌رسند (
امارات معتبر ) و خواه چنین نباشد، مثل این که شخصی از
خبر فاسقی به مطلبی ظن پیدا کند.
هر گاه ظن شخصی از راه اسبابی هم چون " امارات معتبر " حاصل شود، چون بیشتر مردم، از آن به ظن می‌رسند،
ظن نوعی نیز وجود خواهد داشت؛ بنابراین، ظن نوعی، حالتی است که از اجتماع ظنون شخصی نوع مردم انتزاع می شود.
حکیم، محمد سعید، المحکم فی اصول الفقه، ج۳، ص۱۲.
مشکینی، علی، اصطلاحات الاصول، ص۱۶۱.
محمدی، علی، شرح رسائل، ج۱، ص۱۶.
محمدی، علی، شرح اصول فقه، ج۳، ص۲۱ .
فاضل لنکرانی، محمد، ایضاح الکفایة، ج۴، ص۲۰۴.
فیض، علیرضا، مبادی فقه واصول، ص۲۱۷.
رشتی، حبیب الله بن محمد علی، بدایع الافکار، ص۲۲.
مکارم شیرازی، ناصر، انوار الاصول، ج۲، ص۳۲۵.
مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج۲، ص۲۰.
محمدی، ابو الحسن، مبانی استنباط حقوق اسلامی یااصول فقه، ص۲۷۴.
خمینی، مصطفی، تحریرات فی الاصول، ج۳، ص۱۳۷.
خمینی، مصطفی، تحریرات فی الاصول، ج۳، ص۱۸۱.
مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی
