ظهور سلبی، مقابل ظهور ایجابی بوده و عبارت است از ظهور حالی و سیاقی کلام متکلم در این که هر آن چه را هنگام تکلم ( مقام اثبات ) در کلام خود نیاورده، در مرحله اراده جدی ( مقام ثبوت ) نیز ثابت نیست؛ بنابراین، به ظهور حالی کلام متکلم بر عدم اراده چیزی ـ در مرحله ثبوت ـ که آن را در مرحله اثبات ذکر نکرده است، ظهور سلبی گفته می‌شود.
