• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

عرفان عملی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



عرفان عملی، بخشی از عرفان است که روابط و وظایف انسان را با خود، جهان و خدا بیان می‌کند. این بخش از عرفان سیر و سلوک نامیده می‌شود، در عرفان عملی، حالات و مقامات انسان را در سیر به سوی حق از اولین منزل به نام «یقظه» تا وصول به حق که آخرین منزل است بیان می‌شود.
درباره تعداد مقامات در مسیر سلوک، اتفاق نظری وجود ندارد و اصولاً در آغاز تصوف، مقامات ثابت و محدود وجود نداشت و تعالیم هر طریقتی به شیخ آن باز می‌گشت و همین عامل باعث اختلاف طریقت‌های عرفانی شد. بعدها، سهروردی چهار مقام اصلی ایمان، توجه، زهد در دنیا و عبادت خدا و نیز چهار مقام فرعی، کم گویی و کم خوری و کم خوابی و اعتزال از مردم را مطرح کرد. برخی دیگر ده مقام و عده‌ای ۱۷ مقام ذکر کردند.
[۱] . ر.ک: برنجکار، رضا، آشنایی با علوم اسلامی، همان، ص ۱۵۹.

خواجه نصیر الدین طوسی، باب اصلی را مطرح می‌کند و هر یک را به ۶ فصل تقسیم می‌کند که هر یک نام مقامی است به جز باب آخر که فناست و آن را قابل تکثیر نمی‌داند. در واقع وی ۳۱ مقام را بیان کرده است.
[۲] . ر.ک: طوسی، نصیر الدین، اوصاف الاشراف، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، تهران، ۱۳۶۸.
مهمترین اثر در عرفان عملی، منازل اسایرین خواجه عبدالله انصاری است که ۱۰ مرحله اصلی دارد و هر یک از آنها نیز به ۱۰ مرحله تقسیم می‌شوند. ده باب اصلی عبارتند از: بدایت‌ها، ابواب، معاملات، اخلاق،‌اصول، وادی‌ها، احوال، ولایات، حقایق، نهایات، و آخرین مقام از آخرین مرحله را توحید می‌داند که هدف عارف است.
[۳] . ر.ک: خواجه عبدالله انصاری، شرح منازل اسایرین، به شرح عبدالرزاق کاشانی، نگارش علی شیروانی، الزهراء، تهران، ۱۳۷۳.





چنان که گفته‌اند موضوع علم اخلاق، نفس انسان از حیث اتصاف به صفات مختلف و ملکات مذموم و ممدوح می‌باشد و مسائل آن نیز شامل همان صفات و ملکات و تبیین حقایق و روابط آن صفات و انشعاب برخی از برخی دیگر و علل حصول ملکات و یا چگونگی زوال آن صفات می‌باشد.
[۴] . ر.ک: مشکینی، علی، دروس فی الاخلاق، نشر الهادی، قم، ۱۳۷۴، ص ۸.

در حالی که موضوع عرفان عملی و مسائل آن حیطه دیگری دارد و به بحث از روابط انسان با خود، جهان و خدا می‌پردازد و فقط سیستم‌های اخلاقی مذهبی روابط انسان با خدا را در نظر قرار می‌دهند و سایر مکاتب اخلاقی چنین نیستند. ثانیاً اخلاق، ساکن است در حالی که عرفان نوعی حرکت و پویایی است و نقطه آغاز و پایان دارد. و صراطی وجود دارد که باید پیموده شود و طی هر منزلی بدون طی منزل قبلی ناممکن است ولی در اخلاق نیازی به این که ترتیبی در اتصاف به فضایل اخلاقی باشد نیست. و بالاخره عناصر روحی اخلاقی محدود به معانی و مفاهیمی هستند که غالباً شناخته شده‌اند ولی عناصر روحی عرفانی بسیار گسترده‌تر و وسیع‌تر است که در خلال مجاهدات حاصل می‌شود و مردم از این احوال بی‌خبرند.
[۵] . ر.ک: مطهری، مرتضی، آشنایی با علوم اسلامی، ص ۸۶ ـ ۸۸.



 
۱. . ر.ک: برنجکار، رضا، آشنایی با علوم اسلامی، همان، ص ۱۵۹.
۲. . ر.ک: طوسی، نصیر الدین، اوصاف الاشراف، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، تهران، ۱۳۶۸.
۳. . ر.ک: خواجه عبدالله انصاری، شرح منازل اسایرین، به شرح عبدالرزاق کاشانی، نگارش علی شیروانی، الزهراء، تهران، ۱۳۷۳.
۴. . ر.ک: مشکینی، علی، دروس فی الاخلاق، نشر الهادی، قم، ۱۳۷۴، ص ۸.
۵. . ر.ک: مطهری، مرتضی، آشنایی با علوم اسلامی، ص ۸۶ ـ ۸۸.




سایت اندیشه قم    



جعبه ابزار