عطاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عطاء (به فتح عین) و
عطیّه (به فتح عین و کسر طاء و تشدید یاء) از اصطلاحات بکار رفته در
قرآن کریم به معنای
صله و
بذل و
احسان و در
آیات قرآن به معنای مطلق دادن چیزی نیز آمده است.
عطاء هر چند مخصوص به
صله و
بذل و
احسان است، ولی در
قرآن هم در بذل و هم در مطلق دادن چیزی بکار رفته است.
مثل:
(حَتَّی یُعْطُوا الْجِزْیَةَ عَنْ یَدٍ وَ هُمْ صاغِرُونَ)،
که در مطلق دادن است و مثل:
(هذا عَطاؤُنا فَامْنُنْ اَوْ اَمْسِکْ بِغَیْرِ حِسابٍ)،
(اِنَّا اَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ)،
(وَ ما کانَ عَطاءُ رَبِّکَ مَحْظُوراً)،
که درباره عطیّه و بذل است.
(فَنادَوْا صاحِبَهُمْ فَتَعاطی فَعَقَرَ)،
تعاطی به معنی تناول و اخذ است یعنی
رفیق خویش را ندا کردند پس
ناقه را گرفت و پی کرد.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «عطاء»، ج۵، ص۱۷.
