• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

عفف (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




عِفَف یکی از مفردات به کار رفته در قرآن کریم به معنای مناعت است.



عِفَف: عفّت بمعنى مناعت است.
در شرح آن گفته‌اند: حالت نفسانى است كه از غلبه شهوت باز دارد پس‌ بايد عفیف بمعنى خود نگه دار و با مناعت باشد.


(يَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِياءَ مِنَ‌ التَّعَفُّفِ‌)، «بى‌خبر آنها را از مناعتشان غنى مى‌پندارد».
(وَ لْيَسْتَعْفِفِ‌ الَّذِينَ لا يَجِدُونَ نِكاحاً حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ‌)، «آنانكه قدرت تزویج ندارند خود نگه‌دارى و عفّت پيش گيرند تا خدا از كرم خويش آنها را بى‌نياز گرداند».


در نهج البلاغه حکمت ۶۸ آمده: «وَ الْعَفَافُ‌ زِينَةُ الْفَقْرِ»، «تملك نفس و مناعت زینت فقر است».


۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۵، ص۱۸.    
۲. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۵۷۳.    
۳. طریحی نجفی، مجمع البحرین، ج۵، ص۱۰۱-۱۰۲.    
۴. بقره/سوره۲، آیه۲۷۳.    
۵. نور/سوره۲۴، آیه۳۳.    
۶. نهج‌البلاغه، ترجمه فیض‌الاسلام، حکمت۶۵، ج۶، ص۱۱۱۶.    
۷. نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، حکمت۶۸، ص۴۷۹.    
۸. نهج البلاغه، تصحیح الحسون، حکمت۶۳، ص۷۸۴.    
۹. نهج البلاغه، ترجمه مکارم شیرازی، حکمت۶۸، ص۷۴۶.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "عفف"، ج۵، ص۱۸.    






جعبه ابزار