عفو-به فتح عین و سکون فاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَفْو (به فتح عین و سکون فاء) یکی از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای گذشت و بخشودن
گناه است.
عَفْو: گذشت و بخشودن
گناه است.
راغب گفته: عفو بمعنى قصد گرفتن چيزى است، گويند: «عَفاهُ وَ اعْتَفاهُ» او را قصد كرد براى اخذ آنچه نزد اوست. «عَفَا النَّبْتُ وَ الشَّجَرُ»، علف و درخت قصد زياد شدن كردند.
علامه طباطبایی در
الميزان ذيل
آيه ۲۱۹ بقره پس از نقل قول راغب فرموده: «سپس عنايات كلامى باعث شده كه اين لفظ بمعانى عديده بيايد از قبيل بخشودن گناه، محو اثر و توسط در
انفاق ...».
راغب عفو از
ذنب را قصد ازاله گناه گفته است، بنظر او تقرير
(عَفَا اللَّهُ عَنْكَ) اين است: «قَصَدَ اللَّهُ إِزَالَةَ الذَّنْبِ عَنْكَ».
بهر حال معنى معمولِ آن، همان گذشت و بخشودن و ناديده گرفتن است، مثل:
(عَفَا اللَّهُ عَمَّا سَلَفَ وَ مَنْ عادَ فَيَنْتَقِمُ اللَّهُ مِنْهُ)،
(وَ الْكاظِمِينَ الْغَيْظَ وَ الْعافِينَ عَنِ النَّاسِ).
و چون پيوسته در قرآن با «عن»
متعدّى شده حتما بايد آنرا گذشت و چشم پوشى معنى كرد.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "عفو"، ج۵، ص۱۹.
