علی بن ابراهیم حوفی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَوفی، حَوفی، علی بن ابراهیم، نحوی و
مفسر قرن چهارم و پنجم می‌باشد.
کنیه اش ابوالحسن و به روستای حَوف در
مصر منتسب است.
از تاریخ ولادتش اطلاعی در دست نیست.
وی در مصر به یادگیری عربی پرداخت.
و از محضر بزرگانی چون
اُدْفُوِیّ (نحوی و مفسر، متوفی ۳۸۸) بهره برد.
مقدار زیادی از مکتوبات
ابوجعفر نَحّاس (نحوی و مفسر، متوفی ۳۳۸) نزد او بود.
عدهای از علمای مغرب و همچنین بسیاری از مصری‌ها در مصر از محضر وی استفاده بردند.
مطابق شیوه علما و بزرگان، دستخط وی برای اجازه قرائت، در بسیاری از کتابهای ادبی دیده شده است.
نام وی در سلسله ای از
راویانِ حدیثی از
رسول اکرم آمده است.
حوفی اول
ذیحجه ۴۳۰ درگذشت.
حوفی تألیفات مهم بسیاری داشته است،
از جمله: اَلْمُوَضَّح فیالنّحو که علمای صرف و نحو از آن بهره بردند.
کتاب دیگر وی اِعراب القرآن در ده مجلد است، که علما در استفاده از آن با یکدیگر رقابت می‌کردند
و البُرهان فی تفسیر القرآن، در سی مجلد که با خطی خوانا نگاشته شده است
(که این دو کتاب را یکی دانسته است).
سیوطی پس از ذکر
البرهان فی تفسیرالقرآن ، «علوم القرآن» را آورده که به نظر می‌رسد مراد وی همان البرهان است.
منابع:
(۱) ابن خلّکان، وفیات الاعیان وأنباء أبناء الزمان.
(۲) حاجی خلیفه.
(۳) محمد بن علی داوودی، طبقات المفسّرین، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
(۴) سمعانی، الانساب.
(۵) عبدالرحمان بن ابیبکر سیوطی، بغیةالوعاة فی طبقات اللغویین و النحاة، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره ۱۳۸۴.
(۶) علی بن یوسف قفطی، اِنباه الرواة علی اَنباه النحاة، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، ج ۲، قاهره ۱۳۷۱/۱۹۵۲.
(۷) یاقوت حموی، معجمالادباء، بیروت ۱۴۰۰/ ۱۹۸۰.
(۸) کارل بروکلمان، Geschichte DER arabischen Litteratur، لیدن ۱۹۴۳-۱۹۴۹.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «»، شماره۶۶۵۲.
